Uykusuz Kelimeler Şiiri - Samet Kalabak

Aydınlık örtüyor kelimelerin görünürlüğünü,
Geceleri daha bir belirginleşiyor acılarımın okunaklığı,
Üstelik ayı da sildim, attım defterimden,
Artık bir hatrı yok kelimelerimin belleğinde.
Çürümüş parmaklarıma bağışlanan bir kalem,
Nasıl gebeyse kelimelere,
Küflü tırnaklarımı da geçiriyorum kelimelerimin üzerine düşen gecenin siktir git mavisine!

Aklımda, yüreğimin şen şakrak odalarına kapanmışken,
Şarkılar eşliğinde geliyorsun yalnızlığımın hanesine,
İmgelerime yerleşen bir kiracı gibi kırıp döküp gidiyorsun kelimelerimin notasız kalmış odalarını.

Pencereme notalar gibi dizilmiş kuşlar,
İki heceli ezgiler doğuruyorlar.
Baykuş, nihavent makamından ötüyor bu gece,
Öyle ya, bir 70’liğe doğru yükselen sarhoşluğumun yanına alaturka bir yaren şart
Her demde kırılan kadehler tüm zamanlara yayıla yayıla,
Kelimelerin üzerine döküle döküle bir duble daha yaşlanıyorlar.
Ne de olsa kadehlerin azameti kaybın büyüklüğüyle ölçülür.

Zaman, son kum tanelerini dökerken kum saatinden,
Kan çanağı gözlerimin kan kardeşidir rütbesi sökülmüş geceler.
Delik deşik uykularımın aynasıdır bir mezar sessizliği.
Enstrümanlar evlerine dağılmış, kalem uykuda,
Dolunay yolunu tutmuş gidiyor ve bir baykuş cesedimi sırtlanmış sehere taşıyor.
İşte en çok da bundan korkuyorum, aydınlık yine örtecek yüzümün acılara bulanmış kelimelerini ve fiyakalı hallerden hallere, işin gücün telaşında, kalabalığın senfonisinde yüzümün sende kalan yüzünde kalacak kelimelerimin hecesi.
Tanımsız ve notasız, kelimesiz ve gibisiz,
Yüzümde kalan tek heceyi yüreğimde saklayarak,
Tek hece aşkı ne kadar sığdırabilirsem ömrüme o kadar yaşayacağım işte.

Karanlığımı yırtan gözlerinle,
Şarkıları susturan sesinle gelsen,
Sesin sesimle örtüşerek şarkılar söylesek,
Sesin sesimle öpüşerek bir ninni söylesek uykusuz kelimelerimize

Samet KALABAK
26.10.2018