Uykusuz Doğum Şiiri - Fatma Zehra Akyiğit

Pencerenin cam kiri ne renktir?

Ya ardında kalan şehrinki, boz, siyah, gri?

Pencereye baksam yansıyan, aksim

Pencereden baksam, yanılsadığım...

Anımsadığım cendereden atlasaydım

Tertemiz gök, nefes, toprak, tertemizdim belki

Durdum durduğum yerde, isteksizim

Uykusuz, sancılı sebepsiz, bulanık içim

Biçimsiz suretler gezinir önümde, tiz sesli

Adı belirsizlik, makyajsız korku karakteri

Esas olanı kaçırılmış, dehlizlerde hapis

Habis duygulara esir sol yana kalanı, gölge, sis...

Arta kalanı, bir tutam öfke bir çintik kırgınlık

Yapışkan teselliler sinir bozar, bağlamaz

Bana kalan sade uzaklar, asosyal mesafe

Baktıkça ufuk incelir, gizlenir detaylar, kalan, gitmeler,

Biraz ortaya karışık yalnızlık'la kalabalık, hepsi hikaye!

Tanıksızım, vurduğum yumruğun muhatabı uykusuz gözlerim

Kirli camlara yansırım, kırılır

Renk arama renksizim, ne minimalist kahve

Ne kefenist yeşil ne de pessimist kasvetim

Değil, zannetme, değilim ne sû-i ne hüsn-i,

Delilsizim ne kat'i ne zanni

Hükmüm vacibe yakın caiz, ne ateş ne sevap

Ne anlatmak farz ne anlaşmak haram

Değil, konuşmak yasak, yazmak yanılsama

Pencerenin ardında kalan insanlar, eşyalar,

Zaman, yalansaması dünyanın,

Benden inanması, geçmişimden isyanı,

Geleceğimde yok gibi ne bir kimse ne bir his ne... ne?

Sancıyorum yine uydurmaca hüzünlerde

Kıvranıp duruyor gözaltı morlarımda

Yaşantılar, akıl kaşıntısı sorgular, doğuşlar

Uykusuz geçen gecelerin sabahında

Güneş açarken düne güne gelene doğumlar

Yaşamak, belki umutlu belki mutsuz

Çoğunlukla huzurlu nadiren soluksuz

Ara sıra böyle, pencere önü efkâr manzarası

Yağmursuz, bazen sağanak, kimi ruhsuz

Öyle işte, gök, nefes, toprak, cam kenarı,

Gece sonuna yakın, ölürce doğum, uykusuz...

Hayır, uyanığım, gitmedim, buradayım

Duruyorum durduğum yüksekte, korkusuz...