Uykusuz Şiiri - Cenk Yiğiter

Böyle mi yaşamalıydı
Bir şehri karnımda
Issız bir sancı
Her köşesinden uzattığım
Elimi ne karanlık aldı
Ne bir aydınlığa yollandı

Ve aynı yaranın solgunluğuyla
Elime bulaşmış
Bir çocuğun özlemini
Sürdüm tüm duvarlarına
O şehrin
İsyan ve aşk her sokakta
Hep aynı kimyadandı
Bana ayrılan yer azdı
Ne çıkardı
Karşıma bir çukur
Bir çentik belki

Bir yorgunluk aldı beni
Yılgınlığım deliliğe vardı
Yine de alıkoyuyordu
Bunların hepsi
Sadece güzel
Bir hayaldi demekten
Her sokakta karşıma
Dikiliveren Che'nin resmi

Kendime ayrılan sessizlikte
Parmaklarımın üzerinde
Yürüdüm, koştum da
Düştüm de
Dizlerime ve düşlerime
Derman lazımdı
Uykusuz kaldıysam
Uyutacaksın belki
Bir gün diye beni
Sessiz kaldıysam

Alnımın ortasından geçen
Ağrı neredeyse
Bir arsızlığa vardı
Sırf bu bile yeterdi
Yüklenmeye, koyulmaya
Yenilgi ve de yengi
Kaybettiklerim bir ormandı
İçine kaybolduğum
Her insan biricikti
Bu bile bir aynılıkta
Buluşturabilirdi bizi

İşte karşımda
Suçlayacak koca bir dünya
Üzerinde şarkılar söylenecek
Tepinecek, dövünecek
Bir sevdayı yüklenecek
Ve yeniden karışacak
Elimi batırdım karanlığa
Dipsiz kuyuya, bataklığa
Elime tutunan kendimdi
Ne çekebildik yukarıya
Ne aşağıya

Şubat 2008