Uykunu Bölmeden Şiiri - Cumhur Karaca

Adımladığım sokaklarında, yaralı bir yürek bıraktım,
Sabahına uyandığın o eşsiz gecelerden arta kalan;
Bilsen sokağında şu an nasıl da sırıl sıklamdım,
Ben galiba, avuçlarıma sığmayan umudun ardına saklandım.

Köşe başındaki yaslanmışlığım olan çınar ağacına,
Beynimin her zerresindeki asılı duran sen dağarcığına,
Ömrümü tüketişimin sokak kaldırımının tam şuracığına,
Bir yitik beden bırakıp gideceğim, uykunu bölmeden..

Son demindeyim ağlamalarımın, yağmurla yarışırcasına,
Karanlık bir gecenin koynunda sessizce gölgeye karışırcasına,
Sana tapmayı dinden koşar adım çıkış sanıp; utanırcasına,
Bir yitik beden bırakıp gideceğim, uykunu bölmeden..

Pencerene elimde solmuş zifir renkte bir karanfil bıraktım,
Manav Dursun'la, bakkal Ali Amca'ya olan hesabı da kapattım,
Bir damla göz yaşımı eşikteki paspasın altına bıraktım,
Son damlamı da sıgaramla beraber yakacağım; uykunu bölmeden..

Son kez bakıyorum pencerene; yüzümde yitirilmiş onurumda,
Kendinden bilme sakın! Bir köşe başında yıkılır kalırım da,
Kabrimde sana dair anılarımda, kahrolup daralır, sıkılırım da,
Hesaplarımı sensizde veririm; ölür giderim! Uykunu bölmeden..

Cumhur Karaca