Uykum Var Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Kralların devrildiğini gördüm.

Uykum var dedim. Ertesi gün uyanmayacak kadar fazla uykum var.
Yan sokaktaki küçük kızın duyduğu çığlıkla donup kalması kadar derin bir uyku,
Kör kedinin kaçıp toprağın altına saklanacağı kadar…
Uykum var dedim.
Defterime yazdığım son şiiri şehrin en büyüğünün gözüne iliştirecek kadar uyku;
Şiirlerime bir isim vermedim.
Bugüne dek siz uyudunuz bir gece de ben uyuyacağım dedim.
Kralların devrildiğini gördüm.
Yirmi iki yılda en az yirmi iki kral devirdim.
Sonuncusu bendim.

Uçurtmama göz dikenler gökyüzüme el koydular.
Beş parasızken, gücüm bitmişken ve nefes dahi alamazken tırmandığım o katlardan en aşağı ittiler beni.
Hastane odasında annem uyuyakalmışken bile uyanmıştım.
Dördüncü şaraptan sonra sol cebimdeki kıçı kırık beş liram çalınırken uyanmıştım.
Bir yalan, bir sessiz çığlık…
Topraklarım kururken abim yağmuru çalmıştı, uyanmıştım.
Aynı yağmur Azizin ihaneti ile dururken bile…
Uyanmıştım.
Sonra Ateşdağlı öylece çekip gitmeden önce, uyanmıştım.
Fulya hiç gelmemişti. Ona bile uyanmıştım da;
Bana uçurtma vaad edenler gökyüzüme el koyarlarken uyuyakaldım.
Tanrı bütün uyanıkları cezalandırıyordu ve ben uyuyordum.
Uyanıklar hababam sırtımdan vuruyordu; sanki Tanrı bile uyuyordu…
Gökyüzüm çalınıyor ve ben kandırılıyordum. Uyuyordum.

Uyanıkken Abim gitti.
Uyanıkken Ateşdağlı, Fulya ve Yağmur dindi.
Uyanıkken Aziz’in ihaneti, hayatın vehameti…
Hayat beni hep uyanıkken nakavt etti.
Ama ben her şeyimi uyurken kaybettim.

Ben uyuyordum ve gözlerimin kapalı oluşu birilerinin işine geliyordu.
Ben uyuyordum ve anlamıyor oluşum birilerine daha fazla para kazandırıyordu.
Ben uyuyordum ve birileri hayatımdan çalıyordu.
Hayal satın alanlar, ben uyandıkça beni daha fazla uyutmanın yollarını arıyordu.

Ben uyuyordum…
Ve uyurken uyanık olduğumdan daha fazla işe yarıyordum.

Artık uyandım.
Hiç bir işe yaramam.

Artık uyandım.
Uyuduğumda işe yaramayacağım kadar uykum var.

Ve öyle söylüyor şair;
Yok olmak var olmanın doğasında var.