Uykularımdan Kaçan Kız

dudakların uykularıma bir nehir gibi akardı
yırtılan gökkubbenin ıssız ormanlarından
pencerenin önünden hep bir yabancı bakardı
seni durmaksızın kaçırırdı uykularımdan

mavi bir göğün üzerinde el ele gezerdiniz
siz gezerken kanlı yağmurlar gözlerimi buladı
gözlerimiz arasında zifiri karanlık bir deniz
soluksuz şiirin mısraları dudaklarıma yağdı

bir akşamı devirip de uykuya daldığımda
o karanlık çocuk kabus gibi üzerime çökerdi
seni ansızın rüyalarımdan söküp aldığında
kendi gecelerini senin dudaklarına dökerdi

gözlerinden gecelerime hep bir şiir doğardı
ben gözlerine bir mısra ağır düşerdim
sonsuz yalnızlığını o deli çocuk çalardı
gökten ay düşerken ben gözlerini düşlerdim

beyaz taşlara kaldı o uzun masalımız
geceler gibi hayatın içine battık
şairliğimiz bizim eksik ve temiz yanımız
artık farklı şiirlerin aynı mısralarıyız