Uykudayken görürüm O’nu, kırmızı korkunç kızımı.
Bizi ayıran camın ardında ağlamaktadır.
Ağlamaktadır, ve kızgındır.
Kediler gibi kavrayan ve rendeleyen çengeller misali ağlayışları.
Dikkatime tırmanıyor kızım, bu çengeller sayesinde.
Karanlıkta ağlıyor, veya bizden uzakta
Işıldayan ve dönenen yıldızlara karşı.
O küçük kafasının ahşaptan oyulduğunu düşünürüm,
Kırmızı, sert ahşaptan, gözler kapalı ve ağız alabildiğine açık.
Ve bu açık ağızdan yayılır keskin çığlıklar
Oklar misali sıyırarak uykumu, saplanırlar yan tarafıma.
Dişleri yok kızımın. Ağzı büyük.
İyi olamayacak öyle karanlık sesler çıkarır ki.
(“Üç Kadın”dan)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 15.2.2014 15:27:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
I see her in my sleep, my red, terrible girl. She is crying through the glass that separates us. She is crying, and she is furious. Her cries are hooks that catch and grate like cats. It is by these hooks she climbs to my notice. She is crying at the dark, or at the stars That at such a distance from us shine and whirl. I think her little head is carved in wood, A red, hard wood, eyes shut and mouth wide open. And from the open mouth issue sharp cries Scratching at my sleep like arrows, Scratching at my sleep, and entering my side. My daughter has no teeth. Her mouth is wide. It utters such dark sounds it cannot be good. (From "Three Women")
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!