Uyku ve Ölüm Şiiri - Hanifi Kara

UYKU ve ÖLÜM

Nefsine esir olan, câhil, cühelâ kesim
Var edene değil de, varlığa dayanırlar.
Menfaati görünce, bukalemun vâri
Tabii rengi dururken, rengârenk boyanırlar.

Ar damarı çatlarsa, kalmaz utanacak yüz
Yanlış atlara binen, yaşamak ister dümdüz
İnsanların pek çoğu, öyle ki gece/gündüz
Eğlenceye dalarak, içmeden bayılırlar.

Kurtuluşun şifresi, elbet iman edende
Olan güzellik ruhta, sanma ki sen bedende
Kimlik, kişilik kalmaz, imanın kaybeden de
Çok sürmeden yozlaşır, benlikten soyunurlar.

Ana/baba öyle ki, isterse saçın yolsun
Sıkıntıya düşerek, rengi sararsın, solsun
Hiçbir ölçü tanımaz, yeter ki moda olsun
Örtüden ar eyleyip, dekolte giyinirler.

Akıllı insan o ki, Allah’a dayanandır
Başka renge değil de, Hak renge boyanandır
Ne mutlu ol kimseye, ölmeden uyanandır
“İnsanlar uykudadır, ölünce uyanandır…”

22/07/’11
Hanifi KARA