Uyku(suz) lar Şiiri - Mehmet Erikli

Uyku(suz) lar…

Uykularını güneşsiz odanda bir kış gecesi;
Uyumamışlar için ayır bir köşeye
Öyle ya uykuyu içemeyenler var;
Bakışlarına felç inmesi için bir gece yarısı
Elinde fenerle uykusunu arayanlara
Verebilirsin uykularını
Sen uyuma
Gözlerin açık daha güzel…

Çiçekleri kıskandırırken bakışların;
Öğleden akşama yol bulur zaman,
Köhne bir teknede dalgaların arasında
Ekmek arar balıkçı kendine,
Zamansız bir fırtına sarılır şehrin boğazına.
Sen güneşsiz odanda yaşayamadıklarına sarılırsın
Sonra uykusuz gözlerde ararsın yaşanamayanları

Kış çiçekleri gündüzü beklemez açmak için
Senin bakışların suyudur toprağın
Ve kapanmayan gözlerinle sularsın kış çiçeklerini
Bir gece yarısında.
Kıskanır çiçekler gözlerinden akıp toprağa hayat veren suyu
Ve çok sonra bedeninin taşıyamadığı göz kapaklarında
Açan kış çiçekleri kadar taze bulursun uykuyu…
Sen Yine de uyuma
Gözlerin açık daha güzel…
Kış çiçekleri de gözlerinin açık oluşuna borçlu;
Allı pullu renkleri, desenleri, kokuları.
Ayır uykularını bir köşeye
Uykuya susamışlar gelip alır elbet.

Sen üşüten, soğuk odanda güneşli günleri hayal et
Sonra bahar gelir seni arar küçük odanda
Sofaların altına bile baksa da bulamaz gözlerini.
Gözlerin bir kış gecesi güneşsiz bir odada,
Güneşi hayal ederek ısınmaya çabalayan
Ve kış çiçeklerinin nabzında atan
Toprağa hayat verip kıştan öteye gitmemeye yeminli.
Sonra Uyku(suz) lar’ın gelip uğradığı odalar içinde
Hayallerin en derininde bulurlar seni
Bahar, tozlanmış yalnızlıkları bulsa da uzak kalır sana.
Senin ellerinde kış çiçekleri…

Gözlerin hep böyle kalsın.
Uykuya susamışlar sana ait uykuları giyinsin
Sen hep ellerinde kış çiçekleri büyütmelisin.
Onlar hep kıskansa da seni sen olmadan kışsız kalırlar;
Beyazdan mevsimi bilmezler gözlerini bildikleri kadar.
Gözlerin, gözlerin, gözlerin uykusuzlar için uykuyken
Bahar seni arar gündüzün korunda, gecenin külünde
Her eşyaya sorar seni.
Seni bilen sadece kış çiçekleri…
Beyaz ve üşüten bir geceye uzak bir bahar seni kış çiçeklerine sorabilir mi?