Uyku Şiiri - Hakan Karaduman

Uyku

Hangi öykü kulağına masal tadında huzur sesleri ulaştırdı sana,

Kimler uykunu uykusuzluk katmak için tüm savaş baltalarını çıkardılar

Direnensin biliyorum, seni hala yıkamadıklarının kanıtı tatlıca uykuya dalışların…

huzur dolu bir senfoni gibidir burun diplerine çarpan ses,

korkunç bir zamansızlığın içine düştüm

Birden, aniden,

yüzümü tavana çevirdim, cennetten gelen sesi düşünürken

İçim ezildi, ağlamak yerini dolduramayacak kadar çok içim ezildi

Ey yüce ruhlar, neden üzdünüz onu bu kadar?

Öğrenemediniz mi hala, ilk uykuya yastığına, kendine,

Ve

Burnuna çarpan havanın en güzel sesine

Yetmedi mi güçleriniz?

…

İçim ürperdi o an, dondum bir an,

Ne yapacağımı bilemedim, yüzümü tavana çevirdim

Kendim karanlık dışarıdan yansıyan ağaçların rüzgarla dansı,

Hepsi birden durdular, odama girmeye çalışan kedi durdu

her şey durdu

İçimdeki ürperti de durdu;

Burnuna çarpan havanın sesi kapladı her yeri

Gözyaşlarım yuvasına dolsun istedim, haykırmak sessizce istedim,

Öylece sevinçten ağlamak istedim…

…

Ey tanrım, sen mi kıydın ona?

Kıydıysan bu tüm kainata yayılan bu ses neden hala?

….

Yeniden dönüp baktım uyuyan periye,

Kanatlarını kaybetmiş yıllar önce, unutmuş

…

Kanatları başka zamanlar ve unuttuğu yerlerden

çırpınca havaya yayılan sesiymiş meğer kulağıma gelen

…

Utandım yeniden, ama doyasıya bakamadım, utandım,

evrene en güzel senfoniyi gönderirken o uykusuna kıyamadım.

…

Çaresizlik anlatamamak, anlatamamak kutsallığı,

Ürperti kendimden kendime, ne yapacağım şimdi ben,

Hangi sesler büyüler artık beni, ya başka hiç duyamasam

Bir daha?

….

Gece melek uykusuna giderken ben onunla gidemedim

Cennetten gelen burnuna çarpan havanın melodisi,

Göz pınarlarıma yetişemeyen su damlacıkları,

Ağlamaktan öte,

İçim ürperdi,

Ne geçmiş zamanlarda hissettim bu duyguyu

Gelecek zamanların artık bir önemi yok,

Uyursam dedim kendime, onun yerine

Gelmemek üzere, çığlıklarca bağırdım durdum

Gecenin yarından arta kalacak kölelik zamanından

Zamanlar çaldım,

gözlerimi ayırdım tavandan, bir sağ yanım yaralı,

Ardından değiştirdim kendimi, bir sol yanım yüklü

…

Melek sakince uyurken, bilmem kaç kez

Bir sağ yanım, bir sol yanıma döndüm..

Melek uyuyordu…

Nefesinden burnuna çarpan sesler sessizliğin içinde

Tüm evrene,

Tüm saflık ve dirence adanmış bir senfoni gibi

yayıldı ve yankılandı…

…

Bense…

Göz pınarlarımdan geri çekilince gözyaşlarım

Anladım o zaman,

Göz yaşlarım da oturup dinelenmişler meleğin evrene yayılan sesini

Donup kalarak en güzel senfoniyi,

Onlar da kendi gözyaşlarını içlerine dökmüşler

Hakan Karaduman