Uyku Şiiri - İbrahim Yılmaz

Uyku, küçük ölümün tabiri olarak adlandırılır
Hele insan, rüya aleminin derin hislerine dalmasın
Kan basıncı düşer, kalp atışları yavaşlar
Hafakanlar basınca kan ter içinde ne geceler yaşar,
İnce bir çizgi çizilir ölümle yaşam arasına
Organlar nötr halinde aşka bırakılır
Nice devasa cüsseler çocuk misali mecalsiz kalır.

Aslında toz pembe bir alemin adıdır uyku
Bilinmeyen denklemler mantığında,
Ruh aleminin derin enginin'de
Çoğu kez bilim çaresiz kalır
Yaşanılan onca serüvenler karşısında.

Aklımız çaresiz kalır fizyolojik gerçekler açmazında
Çoğu kez boyun eğer kendisini tanrı zanneden faniler
Öyle bir derin uykuya dalarlar ki ruhları ölümden beter
Facianın iç yüzünü görürler onlara sunulan aynalarda
Kuytu bir köşe zannederler sığındıkları mezarın kapısız duvarını
Geceyi ölümün misali olarak yaşayanlar bilirler
İnsan beynini bitkin düşüren uykunun gerçek anlamını.

Mutlak kudretin koyduğu kurallar tartışılamaz
İnsan uykusuz bir ömrü sürgit yaşayamaz
Kurumuş kemiklerin nasıl toplandığını görünce
Çaresizliğinin resmini görecektir insan o gün ateşe düşünce.

Uyku, fasılaları ayrıştıran gecelerde
kuytu bir zaman dilimidir
Uyku, aşka boyun eğen ömrümüzde
Ölümü anlatan ilahi bir misaldir.

Akçay - Ekim 2014