Kuyu Kazmak Şiiri - Uğur Musab Şahin

İğne ile kuyu kazmak mı senin niyetin,
Dostlar alışverişte görsün, tek marifetin.
Uzaktan görenler, kelli felli adam sanır.
Sana yakın olanlar da, sana tavır alır.
“Ye kürküm” devri, mazide kaldı uyan.
İtibar bilgiyedir, acıyor seni duyan.
Kendine çeki düzen ver, aklını başına al.
Ya herkes gibi kürek çek, ya limanda kal.
Kendini beğeneni, kimse beğenmez bil.
Kendini, vazgeçilmez sananlara mukabil.
Keçinin uyuzu, pınar başından içer ya,
Eğer özünde varsa kir, bozuktur maya.
Çok konuşan az bilir, cahil akıl verirmiş.
Nasıl fetva veriyor, sanki makam-ı derviş.
Elinden iş gelmeyen, eldeki işten olur.
Üzülen sen olursun, adam ol yerinde dur.
Her geçen gün, bir gün daha ölmekteyiz.
Dünya bir kirman, durmadan dönmekteyiz.
Başlanılan ilk nokta, varılan en son durak,
Sanki miraç arifesinde, hazırlanmış Burak.
Bir kâbus bir telaş, zorunlu olsa da bu acı.
Ruhumu acıtmasa bari Azrail’in o kırbacı
Bu yolculuk hayatımın, sen son beşiğisin.
Ey aciz ruh kafesim, sende onun leşisin.
1983