Uygur'un Çilesi Şiiri - Cahit Konut

Çinli; Hun’dan korkup, bir set yapmıştı,
Oğuz; Seddi başlarına yıkmıştı.

Kürşat; kırk yiğitle bastı sarayı,
Göktürk; zindan etti Çin’e dünyayı.

Özgürlüğe koştu, bayrak açmağa,
Kırkı birden erdi, göğe uçmağa.

Adı Uygur, vatan; Doğu Türkistan,
Kurucusu; Kutluk Bilge Kül Kağan.

Dokuz Boydan, dokuz tuğdan oluştu,
İl; Karabalasagun’da buluştu.

Düşman; Türkeli’ne tuzak eştiler.
Türk Boyları birbirine düştüler.

Çadırlara kadar girdi kadınlar,
Casuslukla geldi sahte adımlar.

Kardeşi, kardeşe düşman ettiler,
Bir de keyif çatıp, nâra attılar.

Osman Batur gibi birçok yiğitler,
Oğluyla, kızıyla şehit gittiler.

Namaz kılmak yasak, imamet yasak,
Oruç tutmak yasak, ibadet yasak.

İkiden çok doğuramaz analar,
Korkusundan konuşamaz balalar.

Ananın rahminden alır, caniler,
Dünyaya gelmeden ölür faniler.

Zorla satın alır hatun kızını,
Koruyamaz namusunu, ırzını.

Atom denemesi yapar çölünde,
Bebe sakat doğar, kendi ilinde.

Tarlada çalışır, çiftçidir çoğu,
Şahsının değildir çifti-çubuğu.

Yer altında, madenlerde çalışır,
Eziyete, işkenceye alışır.

Ne yazık ki; konuşamaz dilini,
Haksızlığa kaldıramaz elini.

Yok olan bir devlet; Doğu Türkistan,
Sahip çıkan var mı? Nerde Müslüman?

Eriyip, tükenen Uygur Milleti,
Tükenmek bilmeyen, Çin eziyeti.

Üç bin yıl; tanırım, Çin’i, Maçin’i,
İyi bilir düşman, senin içini.

Ayıdan post, ejderhadan dost olmaz,
Birlikten koparsan, özgürlük gelmez.

Turan İlleri de senden bi-haber,
“Kızıl Elma” yolu nereden gider?

Yetmiş yıldır esir etti Türkleri,
KARAC’OZAN yaslı, o günden beri.

23 Haziran 2018 GÖLBAŞI