Yildizlar atesböcegi sanilmaktan korkmazlar' diyor Tagore: 'Düsünüyorum da sanirim en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek. Yumusacik kalbimizin fark edilmesi,naif yönlenimizin kesfedilmesi, cesaretsizligimizin anlasilmasi, korkularimizin paylasilmasi sanki zarar görecegimizin en büyük isareti. Kabuklarimizin arkasinda kendimizi saklamakta ne kadar da ustayiz. Ve ne kadar güclü korunuyoruz kalkanlarimizin ardinda. Hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi göstermeden. Istiridyeler, deniz minareleri, midyeler. Kirpiler ve kaplumbagalar gibi. Sahi koruyor mu bizi bu catlamamis sert kabuk? Kimse incitemiyor mu duygularimizi, inanclarimizi, benligimizi? Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize? Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansitmiyor mu gercek kimligimizi? Eger bir yildiz gibi isilisilsam ve bir yildiz kadar parlak. Ne cikar atesböcegi sansalar beni? Belki en hoyrat yürek bile atesböceginin o uçucu, masum, sevimli cocuksuluguna el kaldirmaya kiyamaz Güclü kapilarin ardina kilitlemesem kendimi, korkakligimi, sevgi istegimi; en insani yönlerimi kayitsizca sunabilsem bu sert kabugun agirligindandan kurtulup bir kus gibi ucacagim özgürce. Anlasilacagim ve bir ayna gibi yansitacagim karsimdakine. O da cözülecek belki. Samimi ve güvenliksiz, silahsiz biriyle göz göze gelince. Oysa bir görebilsek bunu. Kalmadi böyle insanlar demesek. Güven duygusuna bu kadar muhtac olmasak. Kirilmaktan korkmasak, incinsek, yaralansak. Ne olur bir darbe daha alsak. Yeniden acsak kendimizi, atabilsek o kabugu. Denesek, risk alsak, yanilsak. Fark etmez. Tekrar, tekrar bikmadan denesek. Ve kucaklassak yeniden. Tipki eskisi gibi.. Ne oldugunu anlayamadigimiz o 15 yildan öncesi gibi. O zaman fark edecegiz. Ne kadar özledigimizi birbirimizi. Neler biriktirdigimizi, kaybolan degerlerimizi ne kadar özledigimizi. Beraber geldik, beraber gidiyoruz oysa. Vakit az, paylasmak, sarilmak için. Yasadigimiz cografya zor, sartlari agir. Yüregi daha fazla küstürmemek lazim. Sirtkarimizda agir küfeler her gün katlanan. Ve kosullar bir türlü düzelmeyen. Sevgiye çok ihtiyacimiz var. Ufukta kara bir kis görünüyor. Ancak birbirimize sokulursak atlatiriz o günleri. Kirin o sert, o agir kabuklarinizi
Kurtulun bu yükten. Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize. Yalnizliga mahkum ediyor bizleri. Hem hepimiz bir yildiziz.. NE CIKAR ATESBÖCEGI ZANNETSELER BIZI? ' (alinti)
Yildizlar atesböcegi sanilmaktan korkmazlar' diyor Tagore:
'Düsünüyorum da sanirim en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek.
Yumusacik kalbimizin fark edilmesi,naif yönlenimizin kesfedilmesi,
cesaretsizligimizin anlasilmasi, korkularimizin paylasilmasi
sanki zarar görecegimizin en büyük isareti.
Kabuklarimizin arkasinda kendimizi saklamakta ne kadar da ustayiz.
Ve ne kadar güclü korunuyoruz kalkanlarimizin ardinda.
Hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi göstermeden.
Istiridyeler, deniz minareleri, midyeler. Kirpiler ve kaplumbagalar gibi.
Sahi koruyor mu bizi bu catlamamis sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularimizi, inanclarimizi, benligimizi?
Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?
Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansitmiyor mu gercek kimligimizi?
Eger bir yildiz gibi isilisilsam ve bir yildiz kadar parlak.
Ne cikar atesböcegi sansalar beni?
Belki en hoyrat yürek bile atesböceginin o uçucu, masum, sevimli
cocuksuluguna el kaldirmaya kiyamaz
Güclü kapilarin ardina kilitlemesem kendimi, korkakligimi, sevgi istegimi;
en insani yönlerimi kayitsizca sunabilsem
bu sert kabugun agirligindandan kurtulup bir kus gibi ucacagim özgürce.
Anlasilacagim ve bir ayna gibi yansitacagim karsimdakine.
O da cözülecek belki.
Samimi ve güvenliksiz, silahsiz biriyle göz göze gelince.
Oysa bir görebilsek bunu.
Kalmadi böyle insanlar demesek.
Güven duygusuna bu kadar muhtac olmasak.
Kirilmaktan korkmasak, incinsek, yaralansak.
Ne olur bir darbe daha alsak.
Yeniden acsak kendimizi, atabilsek o kabugu.
Denesek, risk alsak, yanilsak.
Fark etmez.
Tekrar, tekrar bikmadan denesek.
Ve kucaklassak yeniden.
Tipki eskisi gibi..
Ne oldugunu anlayamadigimiz o 15 yildan öncesi gibi.
O zaman fark edecegiz.
Ne kadar özledigimizi birbirimizi.
Neler biriktirdigimizi, kaybolan degerlerimizi ne kadar özledigimizi.
Beraber geldik, beraber gidiyoruz oysa.
Vakit az, paylasmak, sarilmak için.
Yasadigimiz cografya zor, sartlari agir.
Yüregi daha fazla küstürmemek lazim.
Sirtkarimizda agir küfeler her gün katlanan.
Ve kosullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacimiz var.
Ufukta kara bir kis görünüyor.
Ancak birbirimize sokulursak atlatiriz o günleri.
Kirin o sert, o agir kabuklarinizi
Kurtulun bu yükten.
Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
Yalnizliga mahkum ediyor bizleri.
Hem hepimiz bir yildiziz..
NE CIKAR ATESBÖCEGI ZANNETSELER BIZI? '
(alinti)