© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Artık onun sesi olmasa da olurdu,mesajlaşma diye bir şey çıkmıştı.Bir kelimeyi,bir cümleyi söylerken,sesinin tonu,yüzünün ve gözlerinin ifadesi olmasa da olurdu artık...
Dıt...dıt...mesaj geliyordu ve ne dediğini ekrandan okuyup,yüzünü ve sesini önemsemeden,ya da sadece hayal ederek kabullenir olmuştuk her şeyi.
Ağaçlara,sıralara kazınan kalpler,artık dijital elektronik post card larda tekrar hayat bulmuştu.
Sonra kameralı sohbetleri keşfediverdik..Ne kadar uzakta olursa olsun,işte açıyorduk web-cam i ve pc mizin üzerindeydi artık o aşık olduğumuz suret..
Kokusunu,tenini,ellerinin sıcaklığını boşvermiştik artık.Piksel piksel yüzümüze gülümsüyordu ya ordan,bilgisayar ekranından..o da yeterdi bize.
Sonra zamanla unuttuk aşk nefesini.Mahalleye yakın yerde birbirimizden kaçamak öpücüklerle ayrılmanın benzersiz heyecanının yerini ,smileyler aldı,muucck yazan sembolleriyle.
fotoğraflarımızı da hapsettik sonra o pc lere..
Artık yanyana idik ama bir şeyler eksikti..Bir şeyler yolunda gitmiyor muydu ne?
Azıcık dayanıp,sonra bizler de o eski sevgilerin artı k yaşanmadığını söyler olduk sağa sola.
Çünkü aşk vardı eski sevgilerde..Böyle her canın istediğinde,onun kalbini kırmak,onun kalbini acıtmak için mesajlara saldırmıyordu eski sevgiler..Onu bir kez daha görene kadar iyice düşünüyor,hata yapacaksa bile bundan dönecek kadar vakti oluyordu.
Her özlediğinde,seni çok seviyorum mesajlarıyla pörsütemiyorlardı sevgi sözcüklerini.Yanyana,dizdize gelemeden birbirlerinin gözlerinin içine bakamadan bunu ifade etmenin bir yolu yoktu çünkü..
Kalplere teknoloji değmemişti henüz.
İlişkiler yanyana,ten tene,göz göze yaşanıyordu ve o gözlerin seni aldatması zordu.O sıcak ellerin sana dokunuşundan anlıyordun ne hissettiğini.Kandırılman zordu.
Hasrettin sevdiğine ve bu hasret ancak evlilikle veya nişanlılıkla biraz deva bulabiliyordu.Tek çaren,onun bedenen ve ruhen yakınında olmaktı..
Kalplere teknoloji değmemişti henüz..
Sevgini cepten ya da netten şarkı göndererek değil,aşktan titreyen sesinle söylemeye çalıştığın,
'seviyorum seni..ekmeği tuza banıp banıp yer gibi' mısralarıyla ifade edebiliyordun..
Seslere teknoloji değmemişti henüz..
Yatakodana teknoloji değmemişti..
Dijital kalp pilleri üretilmişti evet..ama dijital kalp çarpıntısı,teknolojik kalpler üretilemedi..
Üretilemeyecek..kalbin sesindir.Onu ancak canlı sevgilerle yaşatacaksın.
Saçların çok hoş yazmadan,mesaja...saçlarına dokunacaksın..Güzel gözlüm diye kaydetmeden rehberine,gözlerine kendi gözlerinle dokunacaksın..
Kalp kanıyla ve tüm sıcaklığıyla yaşamaya devam edecek..
Sen bileceksin....
Ama yapmayacaksın..
(Bu yazı sanal ortamda,klavye ve tuşlarla yazıldı..Ama dijital olmayan bir kalbin sesiyle)
sevgilerimle........