Erdal Balcı - Hakkında Yazdığı Tanıtım Yazısı

1990–1997 yılları arasında Kazan Federal Üniversitesi’nde Uluslararası İlişkiler ve Tarih okudum. Bir zamanlar Tolstoy’un, Lenin’in ve nice ünlünün adımlarını attığı o koridorlarda dolaşmak, bana yalnızca bir eğitim değil, tarihin kendisiyle buluşma fırsatı da sundu. Daha sonra yolum İstanbul Üniversitesi’ne düştü; coğrafya eğitimi aldım. Böylece tarih ile coğrafya — zaman ile mekân — hayat yolculuğumun iki vazgeçilmez refakatçisi oldu.

Çocukluğumdan beri kitaplara meylim vardı; şiirleri de romanları da severdim. Elbette gönlümde ayrı bir yeri olan şairler ve eserler oldu, ama hiçbirini diğerinden kesin çizgilerle ayırmadım. Benim için her kitap, her mısra, kendi rengini ve sesini taşıyan eşsiz bir dünyaydı. Okumak ve yazmak ise ruhumun nefes alış verişiydi.

1990’lı yıllarda hayat bana büyük bir armağan sundu: Cengiz Aytmatov’la tanışma fırsatı. Ak Keme’yi imzalayıp bana hediye etti. O küçük çocuğun Issık Göl’ün kıyısında beyaz yelkenliye bakarken kurduğu düşler ve hayal kırıklıkları, hâlâ içimde yankılanır. Babasız büyüyen o çocuğun tek umudu, gölde gördüğü beyaz gemiye bir gün binip mutlu bir hayata kavuşmaktı. Ne var ki, o gemiye varamadan hayata gözlerini yumdu.
Bense hâlâ o beyaz yelkenliye binmeyi umut edenlerdenim. Çünkü beni hayata bağlayan, o umudun hiç sönmemesidir. Nazım Hikmet’in dediği gibi: “Motorları maviliklere süreceğiz, çocuklar.” Öyleyse bırakın beni de, çocuklar, Issık Göl’de beni bekleyen o Ak Keme’ye.

Okuduğum ilk roman, Alphonse Daudet’nin Altın Beyinli Adamıydı. İlkokul çağında bir çocuğa okutulacak eser midir, tartışılır. Ama benim için bir başyapıt oldu; uzun yıllar zihnimden silinmeyen bir gölge gibi peşimden geldi.

Sonraları Tommaso Campanella’nın Güneş Ülkesi girdi hayatıma. Galiba okuduğum ilk felsefi eserdi. Rönesans’ın akılcılığını, Hristiyan mistisizmini ve sosyalizmin erken fikirlerini bir araya getiren bu eser; bir yanıyla Platon’un Devlet’inden, More’un Ütopya’sından besleniyor, ama daha kolektivist bir ruh taşıyordu. Bu yüzden birçok araştırmacı Güneş Ülkesi’ni komünizmin öncüllerinden biri olarak görür.
.......................................

Between 1990 and 1997, I studied International Relations and History at Kazan Federal University — the very institution whose halls had once been walked by Tolstoy and Lenin. Later, fate carried me to Istanbul University, to the Faculty of Geography. Thus, history and geography — time and space — became the two inseparable companions of my life.

From childhood I loved books — both poetry and novels. Of course, I had my favorites, yet I never drew strict lines between them; each book, each verse held a special place for me. Reading and writing were not mere pastimes, but the very breath of my soul.

In the 1990s, I was granted a rare fortune: I met Chingiz Aitmatov. He signed and gifted me his novel Ak Keme (The White Ship). That story left an indelible mark upon my heart. It tells of a little boy growing up fatherless in a mountain village. His only solace and hope is the white-sailed ship he sees on the waters of Issyk-Kul. He believes that once aboard, he will find happiness. Yet the boy dies before his dream can ever be fulfilled…
For me, however, the hope that binds me to life is the belief that one day I too shall board that White Ship. As Nâzım Hikmet once said: “We shall drive the engines into the blue, children.” So let me too, children, be left upon that white-sailed vessel awaiting me on Issyk-Kul.

The first novel I ever read was Alphonse Daudet’s The Man with the Golden Brain. One may argue whether such a book should be given to a primary school child, yet for me it was a true masterpiece — a work that haunted me for years and shaped my early imagination.

Later, Tommaso Campanella’s The City of the Sun came into my hands. I believe it was the first philosophical work I ever encountered. In its pages, the rationalism of the Renaissance, the mystical tradition of Christianity, and the early ideas of socialism are woven together. It draws partly on Plato’s Republic and More’s Utopia, yet it breathes a far more collectivist spirit. That is why many scholars regard it as one of the precursors of communism.