Yaşam, bir kolu gündüze bir kolu geceye çakılı hayat çarmıhında geçirilen süre gibi. Ben geceye çakılı yanımın kanamasını seviyorum. Bu kanama bana yaşadığımı hissettiriyor. Saatimi onikide durdurdum dün gece. O anı daha uzun yaşasın diye. Mümkün olsa da yüreğimi de birkaç dakika durdursam diye düşündüm...birkaç dakika... tam onikide... Düşünüyorum da benim yaşamım her gece yaşanan o bir dakikaların toplamı uzunluğunda. Geriye kalan dakikalar mı? Onlar o bir dakikanın bedeli... Ben dün gece yine geceye kattım bir yanımı ve ondan yine bir parça gece aldım. Bu alış veriş devam edecek yine. Gece hiç ben olmayacak...ama beni aldığında zaman denilen o hepimizin adını bildiği bilinmez, karanlığın son anı...işte ben o zaman gece olacağım... Tüm çirkinlikleri örten o muhteşem renge boyanacağım... Her sabah güneş beni beyaza boyasın diye!
