İsimsiz Bv Xcvbxcbvxcv B - Hakkında Yazdığı T ...

Karanlıkta görünen bir çift göz,             
Beyaz bir örtünün altında
             düşlere dalmıştı yine
Uzaktan gelen tınılar
              daha da uzağa götürüyordu
Kah güneşin ülkesine,
               kah başka hayatların diyarına
Güneşin ülkesinde iyi ve kötü yaşıyordu
               İki koca hikaye
Biri sürgünde,
                dağlar ülkesinin kus konmaz, kervan geçmez
Asi ve çetin mağaralarında
Aşksız,
Düşlerin yasak olduğu
                   aydınlık düşüncelerin de.....
Diğeri aydınlığı karanlığa satmış,
Düşleri paramparça etmiş,
Gerçek hayaller kuran üniformalı!
Aşk içinde aşk yaşayan
Hayatını yanlızca yaşamak uğruna
koca bir halkı yoketmeye adayanü
              (Sen!!!)
Oysa o da Güneşin ülkesindendi
Unutmuştu mazlumu
Unutmuştu ezilenden yana olmayı
Unutmuştu aşkı
Aşka düşmandı,
Bir halka düşman olduğu gibi
Aşk, her sabah başka bir yatakta uyanmaktı
Varolmayana kıymaktı,
                        Üniformalı için....                              Jiyan

(Kendi kalemimden ) Sürgün Çocukluğum

Ben küçükkene, - hakikaten el kadardım o zaman - henüz mektepli olmaya epey bir zaman var, babam 12 Eylül darbesinin akabinde fena halde darbe yemiş adamlardan biri olarak görevinden alınmış..tabi ben o vakit büyümek işiyle meşgul olduğum için babamın görevinden alınmış, sürgün edilmiş bir öğretmen olduğunun farkında bile değildim, ki bende bir sürgün çocuğu olmaya hazırlanırken..
Hayat bizim için sadece bir oyun bahçesiydi ' o zaman ' larda..Babayla birlikte oynayacağımız sürgünlük bahçesine giderken, üç beş parça eşya taşıyan koca kamyonun ardından dökülen bir kova gözyaşıydı, ardımızda bıraktıklarımızdan anlayabil (me)diğim bir kova gözyaşıydı...
Şimdi, babayla oynadığımız sürgünlük oyunundan aklımda kalan sadece birkaç kare..oturduğumuz kocaman apartmanın bizim gibi veledler için işkenceye dönen merdivenlerinden, ' o zaman ' ın modası olan sivri topuklu tahta takunyalarla, olabildiğince gürültülü ve asansörü bozacağımız korkusuyla binmemize izin vermeyen kapıcıyı çıldırtan bir patırtıyla inmekti..kulağımda kalan takunya sesleri..tak tak taka taka tak...bu serüvende ablamın merdivenlerden takunyalarıyla birlikte yuvarlanmasıyla son bulmuştu...ve üst katımızda oturan üniversiteli abilerle birbirimize tükürük atmak, tabi biz alt katta olduğumuz için tükürüklerimiz abilerinkiyle karışarak tekrar bize dönüyordu..içinizden ıııyy! dediğinizi duyar gibiyim, a-ma biz da-ha çocuktuk ' o zaman ' ...ve sanırım çocukluk biraz delilik biraz da aptallık halidir en sevimli ve sümüklü yanıyla...tabi bu karede delilik ve aptallık hali biz sümüklülerde mi yoksa koca koca üniversiteli abilerde mi ( bence evrimlerini tamamlamamışlardı ) takdiri size kalmıştır..şimdi hatırladığım bir ayrıntı, sanırım biz abilere kürdçe küfür etmiştik o sümüklü ve bacaksız halimizle, galiba onların delilik ve aptallık hallerini kamçılamıştık...Ablacıklarım birazcık mektepli olduklarından Türkçe bilirlerdi yarım yamalak olsa da, fakat bencağız bir gün öğrenmek zorunda kalacağımı bilmeden o ' memlekette ' meramımı anlatabilecek kadar, hatta ve hatta paşalar gibi kürdçe konuşurmuşum...' o zaman 'ları hatırlamıyorum bile bundan utanç duyarak...
İnsanlığın sürgünlük tarihinden payıma düşeni almıştım ve ' o zaman' ı bir oyun bahçesine çevirmiştim, iyiki öyle yapmıştım...
Ve dönüş vakti ; babam her defasında yenik düştüğü rövanşlardan birini sonunda kazanabilmişti beton yüzlü mahkemelere karşı, insanlığın sürgünlük tarihinden payımıza düşen ' o zaman ' ın yarısını kullanmış ve artık ' bizim memlekete ' geri dönüyorduk, arkamızda bırakarak ' o açık hava zindanı memleketi' .. ardından kürdçe bir küfür mırıldanarak sümüklü ve bacaksız halimle, ayağımda sivri topuklu tahta takunyalarla...ardımızdan dökülen bir kova gözyaşını kurutmalıydık artık...
Hadi bu seferlik çocukluk bende kalsın, benim olmayan sürgünlüğümün benim olan oyun bahçesi...büyük yüreklerin özgürlük mezarı...hoşçakal...

Bi Hevre

Xwazdî ez tu hevre bin
Bi hevreherin xorînê
Wer dê bihêrin kotra bin
Bang dîn bi hevre narînê

Dwînî kotra hêra bûm
Awaz ji cir dixwînê

Fîrabîl û beyaban
Hawar ji dest evînê

Ez tu watu yek dil wîn
Hêzan cwadi wînê

Vêra pêkra hıfne wîn
Bircînê ya binvînê


M.Ö. 330

Boraboz

Adı yoktur bu mektubun

Sana bu mektubu dağınık bir masada ve soğuk bir İstanbul  gecesinde yazıyorum.

Ben uykusuz ve yorgun geceyi örterken üstüme, gece tüm sessizliğini kemiren tıkırtılarıyla,  tanıdık korkular düşürmekte içime.  Tanıdık korkular…  Çocukluğumdan kalma korkular. Bilirsin. Ve sen bu mektubu okurken, şehrin zehirli kılıcıyla intihar girişiminde bulunuyor olacak, ütopik hayallerine yenilmiş bir sofi daha...

Neden sana yazmak istedim diye merak ediyorsundur belki…

Ama inan bu sorunun cevabını ben de bilmiyorum. Düşünmek  istemiyorum.. Çünkü gecenin içinde kaçıncı iç çekisim bu? Düzensiz iç çekisler. Ağır ve büyük kaygılar. Sınırsız kimsesizliğim. Yalnız savruluşlar. Telaşlı ve hüzünlü aşk.  Hepsi çok güçlü. Hepsi çok yalın.  Gecenin içinde vuruyor beni bu duygular…

En kötüsü ise anılarım. Hep baskı altında tutulan.Hep ezilen. Hep engellenen ve istenmeyen.  İstemesem. Düşünmesem. Uzanmasam onlara doğru, siyahlara bürünüyor çevrem ve gece nefes nefese geliyor üstüme, yine yakalıyor beni. 

Sonra pişmanlıklarım acı olup birer birer dikiliyor karşıma.

Acılarımı  paylaşmak istiyorum bir kez daha. Sen yoksun…

*******************************************************

Bu aslında ilk mektubum değil sana. Bunu sen de biliyorsun…

Hani bir gece çıkmıştık ya ayrı ayrı şehrin sokaklarına. Yürümüştük sen Ankara da ben İstanbul da, loş sokak ışıklarının kaldırım uzantılarına basmaya çalışarak, hızlı adımlarla ıssız bir sahil kıyısında yürür gibi. Şehrin kirece bulanmış o ay ışığı sokaklarında doyasıya yürümüştük o gece. Sen başka bir sokakta, ben başka bir sokaktaydım. Farklı şehirlerde ve üstelik yalnızdık. Yabancıydık. Ama yine de beraberdik.

Bu dünyaya ait olmayan gidici misafirlerdik. Mutsuzduk. Umutluyduk. 

Yağmurun yağışını seyretmiştik bir süre. Yine  buz gibi bir hava vardı, her bir yağmur damlası tokatlıyordu adeta şehrin kasvet döşenmiş yollarını. Sessizlik hakimdi garip bir şekilde yine şehrin sokaklarına.. Ne kalabalığıyla yüzyıllardır didişen ikiyüzlü hayatlarından  ve ne de zenginlikleriyle övündükleri sahte tarihlerinden eser yoktu o gece.  Sadece rüzgar bir o yana bir bu yana çarpıyordu önüne gelen her şeyi acımasızca. Ve parçalanmış mutlulukların sahte sevinç çığlıkları yankılanıyordu adım attığımız her  kaldırımda….

********************************************************************

 İşte o geceydi ilk sana yazmaya karar verdiğim an. Çünkü unutulmuş bir gecenin derin maviliğinde seni bulmuş ve o gece sana dokunmuştum….

Belki de o güne kadar yaşadıklarım seni mutlu etmek içindi. Seni buluşum ise sadece var olduğumu anlamak içindi. 

Sahip olduğumuz şey o gece; polis arabalarının siren sesleri, yüksek sesle müzik dinleyen aptallar, yanmış evler, sokak fahişeleri, tezler ve antitezlerdi…

Biliyor musun? Her şeye rağmen hayatı ve seni sevmeye o gece karar vermiştim... Ve o gece sınırlar çoktan kalkmıştı bu şehirde. Seni düşünmüştüm; her şey yapılabilirdi o gece. Şiir yazılabilirdi mesela…Herkes aranabilir. Herkesle konuşulabilirdi.

Sınırsız içilebilirdi. Sana inanılabilirdi. Sana inanmak toplumsal bir dönüşüme inanmaktı aynı zamanda.  Seni düşüne düşüne her şey olabilirdi o gece. Sen gibiydi çünkü herşey.  Sonra ayrılmıştık. Kopup gitmiştik. Bir mucizeyi anlamak gibiydi devamı… 

*************************************************

Şimdi ise “buradayım hala” demek için belki de bunları sana yazıyorum.

Ve sahip olduğumuz şey bu  gece İstanbul’ un  arka sokaklarında intihar etmekte olan bir aşk. İşe yaramaz felsefeler, Sevgisiz sözler. 

 Tüm ümitlerin tükenişi. Tüm ümitlerin tükenişi ve tüm ümitlerin yeniden dirilişi...

Ama bu asla son değil ve de son olmayacak. Bunu da biliyorum. Çünkü her seferinde ben sesleneceğim ve sen cevap vereceksin. “Buradayım” diyeceksin. ‘Buradayım’ diyeceksin her şeye rağmen. Sessiz olacak seslerin. Aldatıcı sesler… Sadece ben duymak istediğim zaman duyacağım. Sesini sadece tanımak istediğim zaman tanıyacağım. Ve sen seslendiğinde  ben  konuşacağım.“Buradayım” diyeceğim. Sen yanımda var görünürken ve yok olduğun zamanlarda da. Sıradan hayatlardaki anlamsızlıklar artık sana sıkıcı geldiğinde. Yaşananlar. Dayatılanlar. Her şey. Saçma. Sapan. Sessiz. Karanlık olduğunda. Odanda yalnız kaldığında ve bir anlam ararken duyacaksın sesimi. Buradayım diyeceğim. “Buradayım ben…”

İçinde gezindiğim bu kalabalıklar arasında beni gören ve yalnızlığımı bilen bir tek sen varsın. Bir de ben…  Ve ben sessizce kırılgan bir köprüde sana doğru yürüyorum. Sana ulaşmak istiyorum. Kelimelerim sana değsin ve sen bana bir daha dokun istiyorum…  Beni ara. Çekinme. Her şeye rağmen görüşelim. Çünkü adı yoktur bu mektubun… çünkü her şeye rağmen affediliyor bütün yalanlar… çünkü ben her şeye rağmen seviyorum seni… çünkü ben ikimiz adına düşler kurmuştum… çünkü ben koca bir kent inşa ettim… kendimce sağlam olduğuna inandığım…çünkü ben, çünkü ben bir kadınım… çünkü ben affediciyim…