© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
HACİZCİ
Kapı çaldı. Gelen yine oydu işte. Son kaybedişimin hacizcisi. Zile basıyor, kapıya vuruyor, camdan bakıyor, içeri girmek istiyordu.
Her geldiğinde evde yokum numarası yapıyordum. Gidiyordu. Ama artık işe yaramıyordu. Bu kez ne gitmeye, nede vazgeçmeye niyeti yoktu.
Daha eve girmeden girdiğini, girebileceğini düşünüyor, sesimi çıkarmıyor, olduğum yere iyice saklanıyordum. Kaybetmek zoruma gidiyordu işte. Evimde istemediğim bir kişinin korkutucu varlığını hazmedemiyordum.
Günler geçiyor zaman hızla akıp gidiyordu. Ama o kapımda hala bekliyordu. Yorulmuştum artık. Sessizce beklemekten, dışarıya çıkamamaktan, pencereden bile bakamamaktan. Her ne kadar içeri almasam da özgürlüğümü kısıtlamasından yorulmuştum artık.
Bir gün yıllarca yapmadığım bir şeyi yaptım. Ona kapıyı açtım. O bile şaşırmıştı. “Gir içeri” dedim, ve “yapman gereken neyse onu yap”. “Korkmuyor musun benden artık” dedi. “İlk defa kapıyı açtığını görüyorum”. “Korkuyorum ve bunu iliklerime kadar hissetmek istiyorum” dedim. Güldü.
Önce kendi girdi içeri. Sonra yardımcıları. Evimin bütün odalarına girdiler. Her köşesine yerleştiler. Hayallerine el koyuyoruz dediler. “Tabi ki” dedim “sonuçta her kaybedişin bir bedeli vardır”. “Neden ağlamıyor yada sızlanmıyorsun, artık neden korkmuyorsun, neden kabullenişin bu kadar kolay?” dedi. Elimin içinde gizli olanı sımsıkı kavrayarak konuştum. “Sizde bunu istiyorsunuz ama artık bunu yapmayacağım. Evet korkuyorum ama işinizi yapın ve gidin artık evimden” diyebildim.
Yardımcılarına baktı. Alması gerekenlerin hepsini almıştı. “Bizden gizlediğin bir şey yok değil mi?” dedi.” Hayır” dedim. Elimdekini gizleyerek. Aslında biraz daha kalması gerekti ama iş bitince gitmeliydi. Kabullenişler hep canını sıkmıştı. Zira acı çektirmeyi severdi.
Gitti. Hayallerimin yegane hacizcisi KORKULARIM dı. Ve yardımcıları UMUTSUZLUKLARIM. Çok vakit sonra tekrar izleyebildim güneşin doğuşunu. Penceremden manzarayı. Hissettim özgürlüğün yegane tadını. Ne olduğunu anlayamadan gittiler. Anlamsızca korkularım ve umutsuzluklarım. Onların elinde benim kaybedişlerimin bedeli HAYALLERİM vardı. Benim elimde hayata yeniden başlamamı sağlayacak yeni hayallerimin tohumları UMUTLARIM…