Uyarma Vakti Şiiri - Yusuf Akkaya

Müezzin, ezan okurken kulakları tıkadık.
İmam, namaz kıldırırken arkasında durmadık.
Bazen cum’alara gittik, ama erkenden kaçtık.
Nasihatler edilirken hiç oralı olmadık.

Konu komşu ziyereti kesileli çok oldu.
Dost, arkadaş muhabbeti etmekse hayal oldu.
Nineleri, dedeleri terkettikte ne oldu?
Vefa, hürmet, saygı, sevgi hepsi tarumar oldu.

Annemizi, babamızı topraklara bıraktık.
Daha kabir yolundayken miras için dalaştık.
Ölüm bizede gelecek, neden ibret almadık?
Fani dünyanın peşinde durmadan oyalandık.

Bayramlar gelip geçiyor, arayıp soran nerde?
Yahu biz ne halt ettikte, niye düştük bu hale?
Haktan kopup, aramıza çektik, zulmetten perde;
Yükseldik sanıyorduk hep, düşerken derinlere.

Aydınlarımız batıcı, peygamberime düşman.
Halkımız dine yabancı, lakin dinsize hayran,
Sorsan, kalpleri temizdir; hiç bir taat yapmadan.
Elbet Ğafururrahım’ya, affedermiş(!) Yaratan.

Haset sardı dört bir yanı; hırs bürüdü etrafı.
Dedikodu, yalan, dolan çürüttü insanları.
Nefsine kulluk edenler, güldürdü şeytanları
Şimdi uyarma vakti, gaflette yatanları.

15.01.2008