Uğurlama Şiiri - Ramazan Boran

....
içi yoklukla dolu bir kırık kâsede
meçhul bir andı şimdi
senin sevmenin hazinesi
....

eski lezzetinden eser yoktu rüzgârın
kokunu susadım
kabuğundan intihar eden bir yaranın
hançer hıçkırığıydı bu bendeki
şakaklarını kır çiçekleriyle donatmış
bir hoşçakal ezgisi
bir ıslık güftesiydim yitip giden

azaldık zamanla
tropikal düşlerde bizi soluyan cengaverdi yalnızlık
dalgalara sarıldık
sığınacak limanlar aradık kendimize
künyemizi damıtarak yazdık tabelasız yapraklara
soluyordu içimizdeki yüzyıllık aşk

yağmur ormanlarına kurşun sıktılar sesimizin
yankısız sevişiyorduk biz dağdan dağa
kar yağıyordu sevdanın yaşanmamış masallarına
kar, kara kalemiyle kazıyordu eşkalimizi taşlara
upuzun ve sırılsıklam bir sükunete uzandık
karanfiller yolluyorduk biz uzaktan uzağa

yüz sürdüm
bir ülke düşürdüm
türküler yürüttüm ardından
İzini sürdüğüm bir çift ayak aşkına
üşüdüm durdum

acıkmak tarih oluyordu
tadı kaçmış mevsimler geçiyordu üstümüzden
biçim veriyorduk bir göçmen gibi yollara
kanatlanıp uçuyordu bestemiz

gelip geçiyorduk işte
bir şiirden geriye kalanla
talan olanın köprüsünden

_boran