Uyanmasın o azgın ruh diye,

bir millete karşı mahkeme kuruyorduk içimizde,
kendi öz benliğimizde.
sorgulanmıyorduk,
sadece aşağılanıyorduk.
yargıtay, danıştay yoktu bizde
tek celsede karar verip,
kültürümüzden boşanabiliyorduk.
sarsıntı olurken hislerimizde,
görevden uzaklaştırılıyorduk.
tanıkken sanık oluyorduk.
muhteşemler varken tarihimizde
Türk'lükten utanıyorduk,
belki de utandırılıyorduk.

bir millete karşı mahkeme kuruyorduk içimizde,
kendi öz benliğimizde.
esir doğuyorduk,
salıncaktan önce darağacında sallanıyorduk.
umut yokken görmeyen gözlerimizde,
bir ümit diye at gözlüğü takıyorduk.
hayal ediyorduk, heves yaşıyorduk.
çürürken tarih, susarken şair, küserken şiir
hıçkırıklar yazılıyken Çanakkale'mizde
heri potır okuyabiliyorduk.

bir millete karşı mahkeme kuruyorduk içimizde
kendi öz benliğimizde.
aç bırakılıyorduk,
açıkta bırakılıyorduk.
uyanmasın o azgın ruh diye,
bin yorgan örtüyorduk gecelerimizde.
yine de üşüyorduk, üşüyordu tarih
dokunulmazlıklarımız oluyordu geleceğimizde,
ve sadece geçmişimize küfredebiliyorduk.
ağlarken Seyit, kusarken Boğaz
çanakkale yi geçebiliyorduk.
Türk'üz diyorduk kısık ateşimizde
haykıramıyorduk.

ve biz ancak bize karşı yeniliyorduk seferlerimizde..