Uyanmasaydım Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bu sabah güneş yine sensiz doğdu,
Yine sensiz vurdu pencereme, kapıma.
Ne çimenlerde o eski canlılık,
Ne çiçeklerde o eski heyecan,
Ne de yeni bir güne başladı benim için
Yaşam.

Dilimde yine ayrılıkların o yakıcı tadı,
Yine gelip dudaklarıma oturmuş
Kalbimin feryadı.
Keşke gecelerim bitmeseydi, sabahlara varamasaydım,
Sensiz yeni bir güne başlayacağımı bilip
Uyanmasaydım.

Ne güzelliği var bana bu güneşin,
Bu çimenlerin, bu çiçeklerin, bu kuşların,
Saçımı-başımı birbirine katan bu rüzgarın,
Sensiz yağacak olduktan sonra
Ne güzelliği var
Yağmurların.

İnsafa bırakılmış bir bebek gibiyim;
Umarsız, sahipsiz, karayazılı.
Boşluğa bırakılan bir taş gibi
Düşmeye mahkum.
Rüzgarda nasıl savrulup gidiyorsa; öyleyim
Şu toz-tozak,
Şu yaprak,
Şu kum.

Benim düşmanım sen değilsin,
Düşmanım bir büyük sensizlik;
Güneş altında karanlık karanlık çevremi saran,
Beni sarıp sarmalayan,
Kolumu-kanadımı kıran.
Belli ki; bundan sonra hep böyle geçecek
Zaman.

(KAVAKYELLERİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 31-32/100)