Uyanmak Şiiri - Hikmet Kızıl

UYANMAK

Ağlamasın kimse benim için geceleri,
Gece uyanmasın uykusundan,
usulca giderim,
sahipsiz söylemlerimi alıp giderim apansız..
Gece ağlar ardımdan.
Yalnızlık koynumda bir yılan..
Masallar dinledim yıllardır.
Dinledikçe yalnızlıklarım çoğaldı.
Kalabalık yalnızlıklar biriktirdim cebimde.
Oysa çocuktum,
şair yanlarımla ne çoktum.
Leyla girerdi düşlerime hasan bin sabbah ve alamut..

Beyaz adamlar tanıdım sonra, masallar tükendi, yeni yazılar yazıldı, müsveddesiz defterler. Denenmemiş düşleri olan bir hayat hikayesi olmayan, di’li geçmiş zamanlar…
Kalabalık mektuplar okudum, name name dizildiler gecelerime..

Garip bir tarafı vardı yalnızlıklarımın,
hızla büyüyen bir çocuktum, cebimde masal artıkları…
Meryemin düşleri, Leyla’nın bakışları..
Kasideler biliyordum ve gazeller,
şuh dilberlerin gezindiği meclisler anlatılıyordu şiirlerde,
nedim müstefilatün vezninde yürüyordu Beşiktaş’a yakın hane-i viranına,
Şeyh Galib zübde-i alemdi,
Baza diyordu Mevlana baza…
Kutsalını saçlarına iliştirmiş çocuktum,cebimde masal artıkları…
Güneşi doğudan doğarken görüyordum,
sabaharı ilk ben karşılıyordum güneş ışıklarını,
uyku bilmez gözlerimle Nef’i okuyordum, kaza okları batıyordu hançereme..
Ebabil hikayeleri terennüm ediyordu dudaklarım..
Durmadan sabah oluyordu…
Rüyalardan nefret edişim o zamanlardan kalma,
müneccimler de sevmezdi beni, Fuzuli okuduğum gecelerde..
Hüsn-ü aşk ile bende oluyordum, sebk-i hindinin literatürüne…

“Şeb-i yeldayı ne bilsin müneccimle muvakkıt
Müptela-yı gama sor kim kaç saat giceler…”

Şimdi uyandım tüm rüyalardan, hiç uyumadığım gecelerde uyandım.
Cebimde masal artıkları ve kalabalık yalnızlıklarım.
Meryem şahit…