Uyanmak Şiiri - Yasin Altunbay

Ezbere konuşuyor herkes.
Tanıdık, bildik cümleler dudaklarda.
Boğulmaya mahkûm edilmiş,
Taze fikirler ufuksuz limanlarda.
Asit kadar yakıcı ellerin,
Sıradan dokunuşlarda.
Bildik bir oyunun
Tanıdık karakterlerini
Oynuyoruz; karaktersizliğimizden.
İnsanlığımız bile çıkarlarımızdan.
Unuttuklarımızı oynuyoruz yalandan.
Yalan gülüşler, yalan üzüntüler.
Birbirimizin dertleriyle
Islansa da yanağımız,
İnan sahte gözyaşlarımız.
Yapmacık gülüşlerde
Yetim şimdi mutluluklarımız.
Ve mutlu yüzlerde
Arama sakın umudu,
Soluk gözlerde sönmüş o umutlarımız.
Kanımız emilmiş kuytu köşelerde,
Canımız gevilenmiş o tek dişle.
Ne o asil kan var artık damarda
Ne bu can, verilmeye değer,
O asil toprağa.
Basit ve sıradanız işte,
Silinmiş izlerimiz.
Ve yalanmış yollara düşüşümüz,
Dağları aşışımız,
Umuda yürüyüşümüz.
Biz hep en güzel masallarla uyumuş
Ve uyanmaya korkmuşuz.
Oysa masallar ne güzeldir,
Uyanıp büyüdüğümüzde.
Belki gözlerimizi açsak göreceğiz,
Bize ninniler söyleyenin
Annemiz olmadığını.
Ve belki de öğreneceğiz,
Rüyalarla kandırıldığımızı.
Uyanmak, kör olduğunu bile bile
Gözlerini açmaktır dünyaya.
Ve pembe bulutlarda
Uçmak yerine,
Karanlık yollarda
Yürümektir, aydınlığa.
Düşe kalka ama yürümek.
Tek vücut tek yürek
Olmayı bilmek,
Ve kendinden vazgeçmektir,
Uyanmak!

Yasin Altunbay