Uyanmadın Hüsnüm Şiiri - Mehmet Yıldırım 2

İlâhi bir tecelli; bir şey diyemem…
Sana can veren O' dur
Almak da O'nun hakkı...

O güzel yüzünü, o tatlı sesini,
O ince ruhunu ve seni de bize veren
Yüce Mevla değil miydi ki
Almak da hakkı olmasın…

Bizleri, seni bu üç günlük dünyada bile olsa
Bir daha göremeyecek olmamız kahrediyor;
Acı ve gözyaşımız bundandır Hüsnü'm.

Annen; şehit annesi,
Kardeşlerin şehit kardeşi,
Nişanlın; şehit nişanlısı,
Bizler de şehit dostu olduk.
Bir şefaatçimiz de var artık…
Senden, nasıl bir helâllik alalım ki
Kabul edesin Hüsnü'm.

Üzerine kar yağmış,
Taze bir fidan gibi uzanıyorsun.
Nişanlının, seni örten toprağı avuçlayarak:
-'Kara toprak seni benden daha mı çok sevdi de
Beni bırakıp ona gittin Hüsnü'm' demesi yıktı beni.
Toprağını dahi kıskanır olduk Hüsnü'm.

Biliyoruz… O güzelliğini yaratan çağırdı seni
Rabbimiz daha çok sevdi de aldı seni

Gülüşün o kadar tatlı ve içtendi ki
Sanki müjdeni biliyor da
Bizden saklıyordun Hüsnü'm.

O büyük mertebede, ben de olsaydım
Uyanmazdım ki Hüsnü'm.