Uyanma Hiç Düşünden Şiiri - Aslı Kaprol

Hüzün vermez her karanlık insana
Geceleri aşka esir düşülür çoğu zaman
İki bedende bir sır saklar karanlık odan.
Gün ışırken rastgele kulağına yanaşan bir şarkı
Gecede kuşanır, tutsak eder anlamı.
Saklamaz karanlık hiçbir şeyi, sadece kapatır
Çirkin olan her şey hatırda güzel kalır.
Gecelerdir hırçın hislerin kamçısı
Utandırmaz ağlarken insanı.
Marifet salvoları ile doludizginken karanlık
Cazibeli taklalar atma sırasında öne geçer aydınlık.
Neşeden bahseder, ışıktan, güneşten
Karanlığı farklı bulmaz ölümden.
Ben sıcağım der; sen ise kaskatı soğuk
Ardından ekler; kasvetlisin, sıkıcı ve boğuk!
Alaycı bir zafer sarhoşluğuyla çekilirken kenara
Müdafaa sırası gelmiştir karanlığa.
Sesler bırakmıştır yerine tenha suskunlukları
''Benim seslerim tırmalamaz'' der kulakları.
Ölümü bilir misin ki, yok dersin farkın?
Senin kadar ben de gerçeğiyim hayatın.
Hangi güneş ısıtır taşlaşmış bir yüreği?
Gözler ayırt edemez olur ikimizi.
Görünüşe kanma der; yalan hep aldatır
Var olmayan bir şey sorarım nasıl saklanır?
Güne eş değil mi
Hem gecenin yıldızı hem gündüzün yaldızı
Güneş değil mi onun da adı?
Koynuma sokulur, siyah semayı kristal ışıltılarla öper, yıldızlarım ve ayım
Benim de senin gibi var yarınım.
Yorgun ruhlar benimle can bulmaz mı geceleri?
Uyku unutmak için en iyi yol değil mi?
Ne sen sana aitsin, ne ben bana
Boşuna bunca gurur, kibir ve tasa!
İki göz ve iki yanağız aynı çehrede okşanmayı bekleyen
Kendimize hınçla atmaya heves ettiğimiz bu tokatlar neden?
Farkın yok diyorsan hala bana ölümden
Bırak, günü gelen uyanmasın düşünden.