Uyanıyorum Şiiri - Suna Baş Şimşir

Uyanıyorum bu sabah da yine
Sensiz, sessiz, duvarlarla
Gözlerimi açmak istemiyorum
Yüreğim kapalıyken benden aldığın sevdana.
Birden ilişiveriyor,
Yeşili yaprak misali sararmış gözlerim,
Kırık aynamın kenarındaki soluk güle.
Elimi yanağıma koyarak düşünüyorum
Seni, beni ve unuttuğum solmuş gülleri.
Hatırlarmısın ilk sözlerimi,
Söylenenleri, söylenemeyenleri.
Ben seni sevdiğimi söyleyerek belki küçüldüm, ama,
Yüreğimin ne denli büyük olduğunu gör istedim.
Olaki birgün karşılaşırsak,
Benden yüzünü cevirme,
Aşkımı geri cevirdiğin gibi.
Bu şair di de beni seven,
Hem yüreğiyle hem kaleminde.
Sana hep gökyüzüm derdim ya,
Korkma sakın,
Ben karabulut olmadım olamamda.
Sen sevdiğimdin, sevebildiğim değil.
Sen sol kolunda uyumak ıstediğimdin,
Ellerimi bırakan değil.
Sen doğan günle umutlarımı doğurandın,
Kara gecelerdeki yanlızlığım değil.
Sen çalıyı yeşertendin, yeşili solduran değil.
Sen saçlarımı savurdugumdun,
Fırtınada dallarımı kıran değil.
Ya ben,
Ya ben, suna boylun, suna yazmalın değilmiydim.
Ayağına çarık giyerek dolaşmak istediğin.
Tek seni sevmeyi isteyenim, başka aşkları değil.
Aşkın duvağım oldu, varlığın alyansım.
Gözlerimde ise son sevenim.
Sen benim sonumdun,
Sen ise benim sonumla, hayata başlayandın.
Hala seni sayıklıyor bu şair,
Hala adın bende, aşkın kalemim de.
Yüreğimi ayrılığınla vurduğunda değil,
Benden seni aldığın gün öldüm.
Fuzuli kalabalıkta dalanır dururum,
Anlamsız, amansız.
Sen benden gittin gideli,
Damadım sendin, gelinim sen,
Sessiz sedasız ayrılık düğünün de.
Geceleri sensizken, yıldızları üzerime alarak uyuyorum,
Ve,
Ve yine güneş bedenimi, sen beni yakarken
Yanlızlığa uyanıyorum...