sıçrayarak uyandım.
sadece ağır bir acı duyumsadım. o çocuk gelip yalnızığımı anımsattı bana.
dilime kilit vurdu ve çekip gitti.
ben nerede tek başıma uykulardaydım...
kendime yalan söylemeyi bilsem,inanacağım ; o da yok !
.../
unutulan anılardan olmasını istemiyorum bu yaşanılanın. Dilime kilit vurulması zamanın durdurulması demektir.
Sahi zaman durur mu ?
Isabel Allende'yi nerden anımsadım şimdi ?
Yazarak geri çağırırız anılarımızı falan diyordu.Galiba anılarımızı geri çağırdıkça zamanı durdurmayı başarıyoruz.
'Karanlık bu mahallelere erken basar' diyen Peyami SAFA'yı anımsıyorum birden. Fatih-Haribiye'de böyle söylüyordu.
Sahi Mehmet Rauf'tan sonra kaç eylül geldi geçit acaba?
sabahın köründe belli belirsiz bir ezan sesiyle uyandım. Zamanın çözülme an'ıydı benim için ...
Ama '*Dersaadet'te Sabah Ezanları'na hiç benzemiyordu...
---------
* Bir Attilâ İlhan romanı
Kayıt Tarihi : 17.6.2024 10:28:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!