Uyanışın Gün Aydını.. Şiiri - Sevilay Yü ...

Ateşten gömlek giymediğim günü
Günden sayarsam
Ertelersem
Musallat etmezsem bu ömrü
İsyan isyan kokan
En uzun/sonsuz yürüyüşe
Kalemim kelam tutmasın
Utansın
Arşı titreten yumruklardan utansın

En büyük sloganım
Hercai bir menekşe
Kim bilebilir
Belki de
Bir kelebeğin ömrü kadarım

Nasırlı avuçlarımdan süzülen kanın
Acısıyla doğan gün
Bak yine
Dervişi açlık tövbesindeyim
Bir devran ki
Dramımla kendi olmaz insanlık
Bir devran ki
Doyurarak öldürme telaşında
Soysuzun inadına
Ölüp ölüp geri dönmekteyim

Kaçkın gün gölgelerinde
Vurmuşsak da kendimizi
Dağlı firariliğin şehir kaçışlarında
Elbet biliriz
Kocaman bir gülümsemedir yolumuz
Uyanışın gün aydını
İplerin kanlı kavgasında da olsa
Rüzgara kafa tutan
Saç dağıtmalarımız var ya
Kaya uçlarında
Kurşun sesleriyle toplansın

Öyle bir devran ki
Saba yüreğimizde bahını bulurdu
Ve elbet bilirdik
Bilirdik elbet
Herkes kendi sapanında uyurdu