Uyanış Şiiri - Şükran Beşışık

Uyanış Ne zaman mâziyi ansa, gözleri dolar,ve gülüyor görünürdü. Oysa acıları çiğner,yutardı.İçinde bir çok ağıtların tasvirini,çizer, çok etkilenirdi.Arzularla dolu olan ruhu, bir çiçek sepetinden farksız, bir çok renkleri barındırıyordu. Sosyal yaşam onu çok etkiliyor, onun bir parçası olmak istiyordu. Adaletin insanlara eşit dağıtılmadığı için sitem eder,yıkılası dağlara bakıp içlenirdi. Gündüzün ortasında geceyi yaşar,hayâllerinin gerçekleşmesi için dua ederdi. Odanın duvarındaki aynaya baktı.Bal rengi gözleri mütebessimdi.; Hayâllerim” dedi neden “gerçekleşmiyor? Neden üzülüyorum”? Güzel resim yapar, şiir, hikaye,yazar,şarkı söylerdi. Bu kadar becerisi olduğu halde istikrarlı değildi.Aynaya uzun uzun baktı; – Kolayca inandırabileceği bir dinleyici bulduğu için memnundu. Birden duvardaki tablo dile geldi: 'Deneyleri bırak,hâyallerini gerçekleştir.Kalıcı olabilirsin! - Masanın üstüne bak,orada hazine var.Tomar tomar kağıt duruyor.Mayıs ayında yağmurda şahlanan bir yeryüzü gibi seni bekliyor, yazman ve çizmen için kalabalıklarda yürü, insanlarla tanış, hayat ağacının dallarına kon, vadileri aşarak süzül kar taneleri yağdır dünyaya, işte yeryüzünden sis kalkıyor, yine tüm canlıları öğüttükten sonra uzayın derinliklerinde yağmura dönüşüyor, yeryüzü yeniden canlanıyor 'açılıyordu. Defteri haritası kalemi pusulasıydı.Hayatı yeniden yaşıyordu.Her şey değişmişti artık! Öyle bir yere gelmişti ki menzile ulaşmak için enginlere Eşyalar, insanlar, mevsimler yüreğinin şarkısını kağıtlara aktarıyordu.Kalemi nameler eşliğinde raks ediyordu. Ancak o zaman dualarının Allâha ulaştığını gördü.