Uyanış Şiiri - Elif Gülay

yalnız mıydık hep çekerken acıları
duyulmadı mı haykırışlarımız en sessizlerde
çoğu zaman ben'den vazgeçip
yamamaya çalışmadık mı ruhumuzu
başka bedenlere

el değmemiş aşklar taşırken içimizde
ağlamadık mı hep aynı düş kırıklarıyla
gidenlerin ardından
ve yanmadık mı gizliden gizliye
vicdanın sıcak cehenneminde
yanımızda kalanlar için

bir mahkeme salonu yürekler
ayırmak için doğruyu yanlıştan
gönül kimden yanaysa
bulmadık mı hep öyle haklı olanı?

her çöküşün ardından
çabalarken yeniden yapmak için yıkıntıları
edilir tekrar bozulan yeminler
daha gelmemek için bu oyuna
ama yine azıcık rüzgar esse
bir yer bulup içeri sızar
anlarız ki o yıkılmaz denen duvarlar
nasıl da derme çatma

daha yolun başındayız
belki de sonunda
kimse galip değil
bu kısacık oyunda
gözünün önünde duranı görmezsin
hiç olmayan bir şeyi ararken
kaybolurken kederlerin içinde
mutluluk hep yanında
yalnız geldin, sana yalnız güle güle
asıl hayat başka yerde
uyandın mı en sonunda?