Uyanış Şiiri - Muhammed Emin Daştan

Korku ve yakarış aşka yapılmış en büyük ihanet
Özlem ve saygıdır işin özü
Sımsıkı sarılmalı sevdasına insan
Zoru kolay oldurur isterse budur rivayet
Yok bunda kehanet, zoru görüp kaçmamaktır maharet

O kadar dizginlersin ki inat iplerini
Ellerin yara olur gönlün harap
Dişlerini sıkıyorsan bu yolda
Gevşet artık ruhunu ey delikanlı
Gölgen vurmasın aynı sokağın kaldırımlarına
Uzaklaş durma artık, yollar sana hâk.

Avaz avazdır bir yanın
Çeksen bir of yankılanır kaç bin alemde
Denizaltı sessizliğinde bir yanın
Tercümesi mors olmuş bilinen her bir alfabede

Kötü insanlar da uyanır her sabah
Vardır onların da günaydınları
İyi insansın sen uyan artık bu derin uykudan
Gününü aydın edeceğin gözler var etrafında

Kaçak, gafilce avlanan karanlık duygulardan kurtul
Gecesi olup uykuya yatmadan o insanla vedalaş
Seni yaka paça yakalamadan,
Canın daha çok yanmadan
Olay mahallinden uzaklaş

Güneş oldun, su oldun tohumlar ekeledin toprağa
Verimsiz olduysa bu aşkta hasadın
Varsın olsun, emek vermedi diyemez kimse
Buymuş senin de yazgın
Oymuş senin de bu ömründe Allah’a ısmarladığın

Düştün,
Kalkıp artık rüzgarı ardına alacaksın
Alın yazısı olduğun kadını arayacaksın
Yaralarının iziyle yaradan dileyip
Fırtınalı bir denize açılacaksın.

Beyaz bir gelincik gibi narin
Ruhunun iç huzuru olacak, sol yanının kavgası
Başını bir tek onun dizlerinde bulacaksın sakin
Gönülleriniz birbirlerine öyle bir tevafuk olsun ki
Çıkmaz sokaklarda adres aratmasın sana rabbin