Uyanış Şiiri - Melda Senanur Akyol

Bir kumar misali oynadık hayatı..
Damla verip okyanus bekledik hep. Kimi zaman okyanusu beklerken damlalarda boğulduk.
Şükretmek varken, nefsimize istek üstüne istek doğurduk.
Yetinmek nedir bilemedik, her gün küçük telaşları yoğurduk.
Doyurmayı unutup özümüzü, gözümüzün tokluğuna dikdik gözümüzü.
Şükür söylemek yerine olmayanlara harcadık sözümüzü.
Bir göremedik ki halimizi altın dolu bir hazine sanıp imrenenler varken, biz bir bakır kadar paha biçemedik.
Dertler minicik bir tepeyken biz onları dağ edip zirvelerinden inemedik.
Bir kaç lokma ile doymadık tencerenin dibini sıyırdık.
'İsteyin vereyim ' diyen bir yaradan varken biz ya istemedik ya da istemeyi bilemedik.
Oluk oluk akan bolluktan küpleri doldurmak yerine kupaları doldurup söylendik de söylendik.
Ne kirpiklerimizin ıslanmasına razı geldik gözyaşımızla,ne ayağımıza bir diken batmasına.
Sağlığın, varlığın şükrünü eda etmeyi unutup; darlığın,yokluğun içine gömüldük.
İyi yaşayalım,iyi ölelim istedik hiç emeksiz...
Eğer yoksa emek, her yakarış yetersiz.
Dünün 'düşkünlüğüyle' saldığı ününü iki alem de duydu biliriz.
O zaman gönüller elleriyle kapatıp gözlerini, ortalığın karanlık olmasından yakınıyordu..
Çekti ellerini yüzünden,kamaştı gözleri rahmetinden..
Islandı kirpikleri, süzüldü yaş geçmişinden..
Pişmanlık duydu, utandı anlık hevesinden,nefsinden..
Gönüller bilir artık şükür kimedir,neyedir?
'O' ki bağlışlayandır, merhamet edendir,yücedir..