Uyanış Şiiri - Sümru Yılmaz

Durgun ve sessiz birokyanus uyandı
Çılgın esen rüzgarların ardından.
Ve semaya diktiği gözlerini
Usulca araladı, panjur kirpiklerinin arasından.

Bir an başını göğsüne gömerek durdu
Sessizce ağlayan hıçkırıklarını susturdu.
Kimsesizliği, kürekleri kırık sandallara bıraktı.
Yine yalnız, yine durgun,
Ama ağlamaklı.
Kendini, bağrında uyuttuğu dalgalara bıraktı.

Okyanus artık kendi çığlıklarında boğuluyordu
Kendi sahillerini hasretle iç çekerken.
Yeniden doğmak için hüzün derinlerinde kıvranırken
Kızıl güneş ve rüzgarlar yüzünü kavuruyordu

Keşke uyanmasaydı,
Kendi labirentlerinde kaybolsaydı.
Lanet ederek hicranla gömüldü yine derinlere.
Yerle gök arası yeterdi ona aslında,
Yeniden uykuya daldı ve dönmedi bir daha geriye.