Uyanık Olmak Şiiri - Meryem Şahin

Eylül rüzgarının dağıttığı saçlarını taradı akşamın kızıl karanlığı. Gün, yüzünün pembeliğini ve saçlarının karasını alıp gitmişti. Ağır ağır yaklaşan gecenin nefesi kendini hissettirmeye başlamıştı bile. Yüzündeki kırışıklar yerini neşterlenmiş derin yarıklara bırakıyor gibiydi. Birazdan uyku vakti gelip çatacaktı. Uyumak gerekti. Sabaha daha dinç uyanmak için. Durdu, biten günün içinde nelerin birlikte yitip gittiğini düşündü. Gözünün içine baka baka çekip giden günün ardından bakakalmıştı sadece. Elinden hiçbir şey gelmemişti melül melül bakmaktan başka. Güne ve içindekilere hakim değil miydi gerçekte? Ya da olması gerekmez miydi? Öyle olduğunu sanıyordu ama az düşününce elinden gelenin sadece bakmak olduğunu anlamakta gecikmedi. Bakmak eylemi bile kendi iradesinde değildi aslında. Güç olmazsa hiçbir şey yoktu. Fakat güç herkesi ve her şeyi harekete geçiren, yahut hareketini engelleyen “Yüce Kuvvet”te idi. Kuvvetin sımsıkı kavrayışı altında tüm varlıkların, zemininde, bulunması gerektiği yerde bulunduğunu düşündü. Uyku vakti gelmesine rağmen uyumaktan ürktü ilk kez. Uyanık olmak gerekti. Çünkü uykuya dalındığında uyanık olanların saldırısına uğramak, ihtimal dışında değildi. Yağan yağmurun debisi yüksek sel sularına dönüşmesi gayet mümkündü. Ya da bir kıvılcımın çıkarabileceği dev alevler uyuyanı yutamaz mı idi? Hafif bir rüzgar bir kıvılcımı önüne katarsa kimbilir hangi çalı çırpıyı, dalı, ağacı, ormanı tutuşturmaya kafi gelmez miydi? Eylül rüzgarları estiğinde ayaklarının yere sağlam basması için uykunun sürüklemesine meydan okuması, dimdik ayakta kalması ve direnmesi gerektiğini idrak etti. Kararını verdi sonunda. Uyanık olmalı, uyumadan yaşamalı idi. Eylülün arkasına takıp getireceği ekim ve karakış fırtınalarını atlattıktan sonra gelecek yıla, baharın gülen yüzüne kavuşmanın başka yolu yoktu. Gün, siyah tüllerini örtünmeye hazırlanıyordu.