Uyanığım ayyaş ruhum şu an kendinde

uzun bir uyku sonrasi acildi yorgun gozlerim,
etrafima baktigimda gordugum bitmis bira siseleri belki biraz atistirmalik,keyfe kederim
yine evin yollarını sonradan hatirladigim bir gundeyim,
başımda bir ağrı,uzerimde hafif bir yorgunluk
uyanığım ayyaş ruhum şu an kendinde

Güneşin gozlerini henuz yeni actigi,Ay’ın uyumak için hazırlandığı sabahla gecenin arasindayim
her ikisi de gökyüzünde,uzaklar ama beraberler aynı gökyüzünü paylaşıyorlar..
Güneş Ay’a gizlice bakıyor..Ay farkında,utanıyor ve biraz da korkuyor,güneş yandıkça yanıyor..
Gunes Ay’ı seviyor kavuşmalarının imkansiz oldugunu da biliyor,
Belki Ay’a zarar vermekten korkuyor,
Görüyorum..anlıyorum
uyanığım,ayyaş ruhum şu an kendinde..

martılar uzun bir yolculuğa çıkmış yine uçuşuyorlar denizin kıyısında,
insanlar toplanıyor,kadıköy iskelesinde
vapur yanaşıyor kıyıya,uykulu gozler ve telasli adimlar,
bense hâla saatlerimin gectigi bankta oturmaktayim..
istanbulun tatli telaşından uzaktayım
uyanığım,ayyaş ruhum şu an kendinde..

gokyuzune baktigimda kalan sadece gunesti
Aydan uzak kaldi,goz ucuyla onunla tekrar bulusacagi saate baktı
üzgündü,bulutlar kesmişti ışığını
Ay’ı düşünüp belirsiz hayaller kurmaktaydı
Oysa Ay,Güneşin ona aşkından habersiz derin bir uykudaydı
tek taraflı bir acıdan başka bir şey değildi
uyanığım,ayyaş ruhum şu an kendinde