Uyandırın annemi Şiiri - Yasemin Güven

Uyandırın annemi söyleyin küçük kızın ölüyor kayıp gidiyor bu dünyadan...
Kalksın tutsun ellerimden gözümden akan yaşlarımı silsin silebilirse...
Ne çoçukluğum oldu nede gençliğim şimdi ise olvun yaşlılığım virane hepsi...
Artık korkıyorum kendimden geceden yanlızlığımdan kimsesizliğimden...

Ne zormuş derdini anlatamamak söylemek istediklerini yutmak zorunda kalmak...
Haykırsam çığlık çığlığa sesimin duyulmaması susturulmaya maruz kalmak...
Gidin söyleyin anneme kalksın kızının sesini bir o duyar beni bir o anlar belki...
Kimse duymasada annem duyar bir saçımı annem okşar biliyorum...

Ben öldüğümde kimse ağlamaz üzülmez çok kırdık kimse demez...
Dağlar taşlar duyar sesimi ama beni sizler duymazsınız anlamazsınız biliyorum...
Kor ateşe düşmüş her yanım yanıyor sanki neden bu kadar acı çekiyorum ki...
Gülmedi yüzüm güler mi bir daha yalan insanlara inat bilinmez...

YASEMİN GÜVEN