uyandın
herkesi uyandırmadan
sonra bana baktın
nasıl yaşadığıma
yorganımın rengine
masamın dağınıklığına
kahvaltıda ne yediğime
uzun uzun baktın
yarım bıraktığım ekmeğime.
büyüdükçe mi yalnızlaşıyorduk
bu kadar soğuk olmak zorunda mıydı zaman
ve kendi hikayemizi yazarken
yaşlanmaktan daha ziyade
yaşamamak istememek mi bizi yoruyordu
mutsuzluk ağacının yaprakları
bizim evin bahçesine kadar gelirken
bir daha aynı yoldan geçmem
dedikten sonra
aynı yolda kaç milyon adım bıraktın.
...
Fatma SaylakKayıt Tarihi : 19.12.2015 07:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!