Uyandım ve Yürüdüm Şiiri - Derya Mengüll ...

Uyandım ve yürüdüm.
Kendime baktım ufukta.
Seyreyledim, yüzünü güneşe dönmüş
o kız çocuğunu.
Ellerim varıp dokunmak istedi, dilim kanadı,
Kelimeler jiletle kesti dilimi.
Sustum, konuşamadım sesim kirlendi..
Cüzzamlıydım parçalandım, eridim.
Zaman çekti elini eteğini üzerimden
Kaldım çırılçıplak dünya ortasında.
Etim toprağa karıştı, kanım çöle yağmur oldu.
Uyandım ve yürüdüm…
Gittikçe uzaklaşan ve kaybolan bir gölge oldum.
Sıyrıldım kendimden ve ihanetlerden
Sıyrıldım tüm varoluşlardan.
Yağmurun elleri yerde oluşan bir gölete değiyordu
Parmakları piyano tuşlarında geziniyordu.
Bir cüzamlı kabilenin sonuncusuydum
Ve yitiyordum ben de.
Zafer senfonisiydi bu yeryüzünün.
Adımlarım hızlandı, yürüdüm
Son parmağımın ucuna basarak
Ve af dileyerek ondan.
Yağmur temizledi beni,
Aldı kattı kirli sulara.
Yeryüzü aydınlandı yeniden.
Uyandım ve yürüdüm…
Kendime baktım ufukta.