Uyanamadıgım rüya Şiiri - İsa Nuh Beytorun

Çocuklar gibi sevdim seni
Çıkarsız saf bir kalp ile sevdim seni
Ömrümün kalanını bahşetmişti kelebekler bize
Ondandır baksana şimdi uzaklardasın

Rüzgârı bile olmayan bir diyarda sevdim seni
Ne gündüz vardı ne gece ama hep bendin o sessiz evrenin sesi
Kelimeler icat ettim sadece sana fısıldasın diye
Ve yine de duymadın kalbinle susmuştun belki de

Gözlerinle ısıttım zamanın donmuş kalbini
Güneş yoktu ama ben aydınlattım seni kendi içimle
Çiçek bile açmazdı o toprakta sen yürüyene dek
Şimdi hepsi soldu ayak izlerinle birlikte

Uçurumlar çizdim aramıza hayalden
Belki dönmezsin diye kaderi kandırmak için
Ama sen rüyalarımı bile terk ettin bir gece
Ve ben uyanamadım sensizliğe uyanmak korkusuyla

Dünya değildi burası bunu ikimiz de bilirdik
Ama o dünyanın tek kuralıydı kalmak,gitmemek
Sen sustun ben bekledim zaman bile utanmıştı bizden
Şimdi bir ben kaldım bir de ismini fısıldayan bu evren.