Uyan İnsan Şiiri - Muzaffer Öztaş

Gazze'de kararmış gökyüzü,sendeliyor güneşsiz,
Bulutlarda kin var,kusuyor içini şeytan,hissiz.
Analar kucaklamış çocukları,ağlıyor sessiz;
Şahadetler kalmış yollarda,paramparça,kimsesiz.

Bir kız çocuğu,elleri kanlaşmış,bir vicdan ararken,
Sarıyor ruhlar alemde,insanlar yatarken...
Uyan demişler nice yıllar sana be vicdan!
Kardeşin ölürken durmakla denmez sana insan.

Kalk ölüm Gazze'de,gözlerini aç, haykır!
Oturup duruyorsun,insan mısın? hayır!
Saçaklar bombalarla süslenmişken gecede,
Sessiz kalma bu zulme,bakma öyle, bağır.

Düşüyor yaşlar,rahmet ağıt yakıyor aleme,
Sızlıyor yürek,kalıyor bir çift göz merhamete.
Bilmiyor kimse,dilsiz mi bu millet?
Yarab hiç kalkmayacak mı bu illet?

Korku olmasın sinende,bir ışık bırak,
Utanmıyor insanlık,bari sen ayağa kalk!
Kardeşlerin ölüyor,kızarmıyor yüzün halen,
Hiç olmazsa bir iki sözün olsun; o da ateşten!