Uyan Eysa Saat Sabahın 5’i

Kimselerle kıyaslamadım seni, Eysa.
Seni daha tanımadan,
ki hep önyargılarla doğmuşken bu ana yurda,
hüsnü zan nakışlı hükümler giydirmedim sana.

Sen melodiler, imgeler ve birtakım mefhumlar dizesiydin, Eysa.
Sana açıkça yüreğimin dağarcıklarındakileri söylemedim,
lâkin kitap kurtlarından korkarsın diye öncesinden tüm rafları naftalinledim.

Geçtiğin yolları gidip görmeden
senin yürüyüşünü hayal ettim, Eysa.
Yağmuru seviyor bakışların var, Eysa;
her sağanakta ellerin cebinde,
alelade koşuşturanlara inat
asaletle önünü ilikleyip yürüyor gibisin.

Ve ben güneşli günlerden senin için vazgeçecek gibiyim,
fakat sen havanın değiştiğini bile fark etmiyorsun, Eysa.

Hep böyle miydin, sahi?
Alıp çocukluğunu gezdirmez miydin?
Güvercinlere yem atıp aralarında umudu aramaz mıydın?

Rıhtımda yüzüne vuran rüzgâra
“sağ olun” diyerek,
ağır ve efsunlu edanla,
vapurların güvertelerinde martıların en sıkı dostu muydun?

İçine kapanır günlerinde,
tüm kanayan yaranla
yine de pervasızca eline sıcak içeceğini alır mıydın?

Sen…
Sen seni sevenleri hep uğurlar mıydın, Eysa?
Sevgiyi içinde büyütüp ona kucak açar mıydın?

Ben kaybolmuş serenatlarla buhranlı sislere çekilirken
yediğim ayazlar senin rüzgârına karışmış mıydı çoktan?

Senin baharında kirazlar çiçek açtı mı, Eysa?
Gökyüzü senin içinde aydınlandı mı?
Ayağına dolaşan ne’n varsa,
onları tek çırpıda attın mı?

Ve bir kova suyu benim yürek yangınıma devirip gittin mi?
Yoksa hâlâ içi boş bir değirmende mi dönüyor buğdaylar?

Buğdaylar…
Buğdaylar ensemi vuruyor, Eysa!
Ne oluyor, anlatsana…
Bu karanlık kim?

Ah… Tren çoktan gitmiş, Eysa bak!

Hülasa, rüyadan uyanma vakti, Eysa.

Alarm çalıyor, saat sabahın 5’i.
Soğuk suyla buluşmalısın,
ayılıp feraha kavuşmalısın.

Öyküler okuyup hülyaya dalmalısın.

Uyan, Eysa… Saat sabahın 5’i.
Ruh-u revanın için çiçeğini sulamalısın,
hamdü senaları semalara bağışlamalısın.

Uyan, Eysa… Saat sabahın 5’i.
Secdeye varıp sevdiğine kavuşmalısın.