Uyan Ey İnsanoğlu Şiiri - Fatima Ahmet

Uyan Ey İnsanoğlu

Her gün biraz daha tükeniyoruz,
Ömür gelip geçiyor, ömrümüzden ömür gidiyor.
İnsanoğlu eriyor, insanlık yok olup bitiyor.
Bir bakmışsın, felek kapına dayanmış…
Giymişsin bembeyaz kefeni, uğurlanıyorsun.

Visâl yakındır artık, yolculuk başlıyor.
Selâlar yükseliyor minarelerden,
Kabir kapısı aralanıyor sessizce…
Üzerine topraklar serpiliyor.
Kalıcı sandığın bu dünyayla vedalaşıyorsun.

Hiçbir şey götürmeden,
Ne varmış ne yokmuşçasına.
Ne mal kalıyor, ne hırs, ne başarı,
Ne taht, ne unvan…
Ruh çıkmış bedenden —
Kefen ve bir dua dışında.

Seyr ü sülûk başladı şimdi,
İnsanlık terazisi kuruluyor, ameller tartıya koyuluyor.
Nefsinle yıllarca süren telaşın, savaşın sona eriyor.
Her şeyinle âşikârsın artık.
Ve sen kapatıyorsun gözlerini.

Amellerinle boynun kıldan ince,
Rabbin semaları açılıyor…
Can çekişiyorsun o an,
Kara toprağın altında.

Ya da...
Koca bir gül bahçesinin kokusu doluyor içine,
Daha menzile varmadan, cennet kuşları karşılıyordur seni.
Ve sen, Fenâ’dan geçip Bekâ’ya yol alıyorsun.
Sanki bir güvercinin kanadında,
Ummansız bir huzura taşınıyorsun.

Hakk’a vuslat adım adım yaklaşıyor.
O daimî menzile doğru yol alıyorsun…

İşte bu an,
Gerçek menzile varışın yoludur.
Ve bu da,
İnsanoğlunun sonudur…

Şimdi ben de sesleniyorum:
Uyan! Uyan ey insanoğlu, uyan!
Kalıcı sandığın bu dünyadan,
Sadece bir misafir olarak gidiyorsun...
Uyan!

..Fatima Ahmet..