Uyan Ey! İNSAN Şiiri - Hakan Kurt

İnsanız
şerefli bir varlığız
diyerek köşeye çekilmek bir başka
kalplerimizden kaç kere avuçlarımıza döküldü hayat
ve yitirilen kiminlerin adı
herşey bir kadınla başlıyordu
ve kısacık bir aşka hediye ediliyordu onurumuz

basit
basit
herşey çok basit
arnavut kaldırımlarının sesi altında
yağmurda ıslanmak bir tamam
birde Camilerin o yalnızlaşan haline takılan akıl
ve acaba hayat neydi? sorusu

manevi yaşam artıkları
maddi kıskançlıklar
kah gülerken
kah ağlarken
kaybedilen bir can
herşeyi saydamlaştırıyor
sende biliyorsun
onlarca hayat gezdi kalbin çünki
boş bu sevdalar
bu ağlamalar boş
yazılan aşk şiirlerindeki
hayal yüzler bomboş
ama bilinmedik bir kederle yazılıyor nedense
aslolan biri değil
birileri
artık ne kadar çok ağlama var
duyuyor musun?
öyle bir isyanın orduları olduk ki
yaratanı unuttuk
yaradılandan ötürü
sanki cehennemdi
bu hatalı ölümleri tanımlayan
dinde unutuldu
yaratıcıda
ağlanacak halden
dansözlü yarınlara
ve bir sürü
durmuş
yıpranmış
bitap düşmüş beynin tam ortasında
işte dünyanın merkezi burasıdır diyerek kaçıyorum
küllerimi savuruyorum
dağa, taşa
olmak istediğin yer burası değil
keşkeler dualarım olmadan
bir ben dilemeliyim kentleri ve iyi kalpli insanları
içlerindeki şıkışmış ruhlarla beraber
şeytan yıllardır bu kentlerde büyüdü
ve şaşkınlığına
şaşkınlık buldu
bizler bile geldik geçtik onu
şimdi geriye kalan tek soru
BİZE NE OLDU ŞEREFLİ İNSAN BÖYLE?