Uyan Deli Gönlüm Şiiri - Osman Hayta

Ömür geldi geçti, hala uyursun.
Uyanıp kendine, gel deli gönlüm.
Bilmem ne peşinde, hayal kurarsın.
Uyanıp kendine, gel deli gönlüm.

Onca yıldır,hep koşturdun, peşinde.
Haber verem, ilerleyen yaşında.
Ağaran saçların, oldu başında.
Uyanıp kendine, gel deli gönlüm.

Bu günler geçici, aldanmayasın.
Dünyanın malına, yaldanmayasın.
Musalla taşında, uslanmayasın.
Uyanıp kendine, gel deli gönlüm.

Son pişmanlık, kar etmiyor bilirsin.
Niçin ağlayıp, niçin gülürsün,
Vaden yeter, sende birgün ölürsün.
Uyanıp kendine, gel deli gönlüm.

Hani anne,baba, nerede deden.
Dünya yalanımış, gelmiyor giden.
Ruh hüzünlemiş ağlıyor beden.
Uyanıp kendine, gel deli gönlüm.

Osman bu gönülü, ne etmelisin.
Kötü huylarından, men etmelisin.
Sana gelmeyene, sen gitmelisin.
Uyanıp kendine, gel deli gönlüm