Uyan Bu Sese Şiiri - Osman Öcal

Uyan Bu Sese

Uyan ey sevdiğim uyan bu sese,
Kalmasın mahşere açılsın celse.
Avcının vurduğu turna misali;
Hasret kaldık bir yudumluk nefese.

Söndürür mü umman alazlı bağrı,
Zaman azat olmaz başımız ağrı.
Vuslat yokuşunda ince bir sızı;
Derinden derine inleyen çağrı.

Bülbül figanını ederse bunca,
Sevgi katmerleşir açılır gonca.
Yürek aya benzer der isek şayet;
Tutulur her gece ömür boyunca.

Her limana sığmaz böyle bir gemi,
Dokundukça okşar derdi veremi.
Şu yalan dünyada kâr mı sanırsın,
İnkılâp cevriyle sürdüğün demi.

Aşk dediğin bir içimlik zor zehir,
Her yürekte bulunmayan cevahir.
Aslı’yla Zühre’nin sırsız aynası;
Yandıkça kavrulan Kerem’le Tahir.

Vuslatî’nin gönlü kanlı bir çeşme,
İster kal başında ister eğleşme.
Bozulursa aslı dul kalır sevda;
Daha bundan gayri yaramı deşme.

Osman Öcal