Uyan anne(insana sesleniş)

Uyan anne(insana sesleniş)

Zeytin karası gözlerinden kahve gözyaşı dökülmüş tenimin rengine
Soluk gözlerin gözlerimin ta içinde bir yerlerde hüzün tertiplemiş
Nasırlı ellerin ve ayakların ruhuma perçinlenmiş ve sertleşmiş ruhum
Katranlarla beslenen nar kırmızısı közler dağlamış bedenimi
Kambur halle bir melodi gibi yayılmış gözlerimden yüzüme
Duymuyor musun içimde ağlayan çocuğun çığlıkları kendi yüreğini dağlıyor
Ellerinde annesinin yüreğinden dökülen hüzün yaprakları var
Gözleri ağlamaklı zamanların mor salkımlarına asılmış kalmış
Kapanmayan göz kapaklarından sızan ışıklar yansıyıp önünde toplanmış
Uyan anne, bir melodi kanıyor kemiklerimden yontulmuş bir kemanın dudaklarında
Bir acı dolaşıyor mısralar arasında, güftesiz bir bestenin garip sessizliği yayılıyor
Mezarlar sanki beni çağırıyor, yalancı yüzlerdeki gülümseme maskeleri tenime batıyor
Her yüzde bir mezar bekçisinin iştahlı hallerinden saçılmış sönük bir ışıltı
Süslü püslü kelimelerden kandiller yakıyor kimileri, zehirleri gül suyu diye tütsülüyorlar
Kimileri bir masal anlatıyor yaktıkları Kaf dağı üzerine kendi tükürükleriyle kurdukları babil kulesinde
Kimileri bir masal dinliyor-sağıl hallerine kör gözlerini katarak ve elleriyle kendi dillerini boğarak
Kayboluyor her şey gözlerimin önünde, değerler inançlar, ruhlar ve bedenler
Toprağın koynundan yeşeren gonca gül açmadan soluyor anne
Uyan anne duymuyor musun ölen sabahı, karanlık gözlerini kör etmiş halen sanıyorsun yaşadığını.