Ütopya Şiiri - Kadir Ünlü

Daraldım,bunaldım,
Zehirlendi nefesim,
Kayboldu bedenim,kısıldı sesim,
Arap saçı caddeleri,
Horlayan motorları,
İnsanları öfkeli,
Arş’a yükselen beton yığınları,
Vicdanların lağıma düştüğü,
”İnsan öğüten”
Değirmene dönmüş,şehirler den.

Ver bana;
Bir dağ köyün de,”Kerpiçten”bir ev,
Yanım da yar,
İsterse diz boyu yağsın kar,
Küpte pekmez,tuşu,
Yufka ekmek, köşe de direk,
Varsın;tezek yakayım kuzine de,
Kestane patlatırım üstün de,
Yarama tereyağı basarım,
Biterse lambamızın gazı,
Komşum dan ödünç alırım,
Sözde ;altınmış,taşı toprağı ,
Ben sana;
İstanbul’u”vereyim.

Çekirgeler ötüşürken,
Ay ışığın da,
Tepemiz de yıldızlar,
Şerefe den okunsun ezanlar,
Pencere den duyarım,
Ana rahmi huzurun da,
Köy damın da ihtiyarlarım...