Ütopyaya Yolculuk Sabahı

Bende uyandım. Bu günaydın ikimizin aslında bilmiyorsun. Neden saklamaya çalışırsın ceplerine güneşi; günleri aymadan neden idam edersin asıp kirpiklerine gozkapaklarımdan. Şikayet ettiğimden değil; altında hayalini çizdiğim tablomsun. Kıyamam ağır gelir yorulursun. Ellerim titriyor. Neden kelimelerim parmak uçlarımda ödü patlarcasına korkuyor. Hani bu kalemin raks ettiği o anlar; seni bulamazlar da benim yakama yapışırlar. Bir adım atacağım kadın geçmişte nefes aldığım bir soluğa. Nefes nefese kalır beceremem sanırdım. İçimde bir bir köşeye bir soluk saklamışım. Son kozum olan şey, sonum mu olur yoksa sonu göğüsleyen bir celladın kırar mı kollarını bir hamlede dirseklerinden. Bu haller bana çok yabancı. Bu kelimelerin Kalem tutan parmakları artık iyi bir tanıdık eskilerden. Bir çığlık kopacak kadın bu gece gecenin suskunluğundan. Seninle bir literatür katlediyoruz, bir lügatın canına kastediyoruz bu gece. Uyusak bir merhamet dolar yüreğimize. Kan çanağı olacak gözlerimiz bu idam nöbetinde. Sonrası ay düşse gözlerimize ferini bulamayacak. Keşke sana bunları anlatacak kadar usta olsam bu işte. Sen bu işten beni azdedensin. Bir daha istihdam olmam. İnan bana bir uyusam, asla bir günaydına uyanmam.